#momma's boy

Wyobrażam sobie moją mame jako małą dziewczynkę która marzy, aby kiedyś poślubić ukochaną osobę i wspólnie z nią wychować dzieci, w domu, w którym w przeciwieństwie do niej, zaznają ciepła. Wyobrażam sobie moją mame, w wieku 20 lat, kiedy staje przed wyborem- aborcja czy poród. Wybiera to drugie. Dalej wierzy w prawdziwą miłość. W idealną rodzinę, którą wykreowała w swojej głowie, będąc nastolatką. Rodzinę, w której dzieci rozmawiają z rodzicami, a rodzice z dziećmi. Patrze na nią teraz, w wieku 40 lat. Leży na kanapie, ogląda telewizje z moim ojcem. Nie odzywa się do niego, bo nie mają o czym rozmawiać. Nie patrzy na niego, bo nie ma na co.  Podchodze bliżej. Spostrzega blizny na moich przedramionach i pyta "co to?". Nic- odpowiadam.O dziwo ją to satysfakcjonuje. Nie zadaje więcej pytań, chociaż mam przeczucie, że za jakąś godzine przyjdzie do mojego pokoju, tym razem z pytaniem, czy nie potrzebuje znowu pomocy psychologa. Zapewnie ją, że wszystko jest w porzadku, że dam sobie radę. Na tym się skończy. Jest bezsilna i myśle, że pogodziła się juz z myślą, ze któregoś dnia to ona pochowa mnie, nie ja ją.

Nie o takim, życiu marzyłaś prawda mamo? Mąż, którego nie kochasz. Córka, której nie rozumiesz. Syn, z którym nie masz kontaktu. Ty sama- znużona, zmęczona życiem, wypompowana i bezsilna. Wiem, że w swoich marzeniach cofasz sie o te 20 lat i decydujesz się mnie zabić. Też o tym marze.

Czy jestem już chora psychicznie?