kolejny raz życie wymyka mi się, ja się życiu wymykam. mam wrażenie, że trzęsie się mój świat, a przenież nikogo nie ma w moim świecie. i pojawia się ta myśl uporczywa, żeby przestać jeść. żeby przestać siebie karmić, żeby przestać odżywiać to ciało, w którym mieszkam. chciałabym znowu być dla siebie niedobra. 

smutnozabawne jest wchodzenie w to wszystko. po tylu latach, gdy świadomośc z mojej siły zamieniła się w moje przekleństwo widzę wyraźnie wszystkie mechanizmy. pragnienie kontroli nad jakimkolwiek obszarem życia, autoagresję, eskapizm. 

ostatnio przeczytałam wszystkie swoje wpisy tutaj i zrozumiałam, że wszystko się zmieniło i jednocześnie wszystko jest takie samo.

i zaglądam tu czasem i znowu mam siedemnaście lat i znowu naiwnie wierzę, że wystarczy zapisać co wkłada się do ust, a w środku poczuje się spokój, rozgrzeszenie i nadzieję na zbawienie. 

przez te wszystkie lata nauczyłam się tylke jednej rzeczy: jedyny raj, to raj utracony.