1. (jeszcze raz)

wierzyłam, że już tu nie wrócę. a jednak właśnie to robię.

przez długi czas było dość dobrze. normalne życie, skończone w terminie studia, praca, znajomi, krótkie miłości, większe i mniejsze sukcesy, czasem smutek, czasem wypełniające każdą komórkę szczęście. gdzieś w tle mimowolne czytanie tabeli wartości odżywczych, zabranianie sobie tego lub tamtego, dodawanie kalorii, zaciskanie z całych sił oczu podczas stawania na wadze i rzucane szeptem słowa obrzydzenia. brnięcie dalej. przeprowadzka, poszukiwanie pracy, zajadanie braku.

rozpadł się mój związek i jedyne co odczuwałam to pustka. przerażało mnie oswajanie na nowo miasta, konfrontacja ze znajomymi sprzed lat, konieczność prezentowania się jako super przebojowa, super inteligentna, super doświadczona. lata bycia w innym miejscu nie rozpuściły zostawionych tutaj lęków. czułam się jedyna ze swojego gatunku, ostatnia dziewczynka, o króliczym sercu na ziemi.

chciałam odzyskać kontrolę nad tym co jem, ale ciągle czułam głód. miałam w sobie czarną dziurę, nieustające nienasycenie. pierwszy raz jadłam w godzinach pracy, zamawiałam obiady, korzystałam z cateringu dostarczanego do biura. wydawało mi się, że nigdy nie poczuję się syta. myślę, że taki stan wyjątkowo uciążliwy jest dla osób podobnych do mnie, zmagających się przez lata z zaburzenia odżywiania. nienawidziłam tego głodu, domagającego natychmiastowego zaspokojenia. stawałam na wadze i widziałam, że ważę coraz więcej. szczypałam ciało pokryte coraz widoczniejszą warstwą tłuszczu. płakałam nie mogąc rozpoznać siebie.

i nagle coś we mnie pękło. znalazłam się po drugiej stronie. wróciłam do krainy z marginesami zapełnionymi dodawaniem kalorii. razem z tym wróciło poczucie siły. wiem, że to siła, która niszczy. nadal jest głód, ale ten ma upajającą moc. cieszę się nim. cieszę się odmawianiem sobie jedzenia, cieszę się chudnięciem, cieszę się znikaniem.