tenuitatem

Jestem chora na chudość. Dosłownie. Każdy mi to chyba uświadamia. Nadeszła jesień ale teraz taka już typowa jesień. Deszczowo, mgliście, ponuro. Liście spadają z drzew Moja ulubiona pora roku. Jedyny minus to taki, że ze względu na małe ilość jakie zjadam czuję 8967647658x chłód i wiecznie jest mi za zimno. Nie ważne jak grubo się ubiorę jest mi zimno. Jesień zmusza mnie co rok do refleksji nad żyjemy, sobą i przyszłością. Ale także niestety nad przeszłością. Czasem trochę boli. Kilka głupich decyzji podjętych zbyt pochopnie i kilka trafnych. Wielu ludzi zraniła, a wielu pomogła. Uratowałam wiele, zyskałam wiele i wiele straciłam. Wczorajszy dzień udowodnił mimo, że decyzja dotyczącej szkoły była najgorszą. Widok znajomych najpierw osłupiałych, a później biegnących, krzyczących, szczęśliwych i czasem płaczących ze wzruszenia jest chyba czymś nie do podrobienia. Teraz wiem, ze tam było moje miejsce i to tam pasuje, a nie tu. Bardzo mi przykro to stwierdzić ale tak jest. Podjęłam złą decyzję. Bardzo tęsknię. Bardzo. Nienawidzę ludzi tutaj. Oni nie są ludźmi. Ludzie są inni. Nauczyłam się w tym syfie pewnej ważnej i kluczowej rzeczy, że świat w którym żyjemy składa się z ludzi, nieludzi i idiotów. Później możemy podzielić ich na podgrupy. Ważne jest by dobrze klasyfikować ludzi także w kategoriach znajomych. Przyjaźni nie ma i to jest pewien niezbyt przyjemny aspekt całego świata. Zauważcie, że osoby szczere i wierne nam prawie wymarły. Osobiście nikomu się nie zwierzam tak dokładnie i nie chce żeby ktoś mi się zwierzał, a jeśli już to zrobi nie przekazuje tego dalej. Ludzi trzeba szanować, a nawet jeśli okazują się nieludźmi nadal trzeba zachować fason i trzymać język za zębami albo mówić o nich tylko dobrze. Dlaczego? Bo w życiu nie chodzi o to żeby dokopać komuś kto nas kopał ale być ponad tym. Będę co x czasu dzielić się z wami moimi kolejnymi przemyśleniami. Mam nadzieję, że nie będą bardzo nudno i zbyt zawiłe ani niezrozumiałe .