Stop talking 

Miał być mały domek z ogródkiem ogrodzonym białym płotkiem, a w nim kolejno grządki z kwiatami i warzywami. Miał być gruby, puchaty kot błąkający się pomiędzy nogami i wieczorne, wspólne czytanie książek pod kocem zapijane filiżankami ciepłej herbaty.

Teraz są to tylko oderwane od rzeczywistości puste słowa. Słowa, które straciły znaczenie równie szybko, co moja osoba. Nie jestem już częścią niczyjego planu. Zostałam wyparta z mocą, z którą nie potrafię walczyć. Jestem tylko mało znaczącym zlepkiem atomów.Potrzebuję ludzkich gestów i słów. W głowie mi się kręci na myśl, że mogłoby być tak pięknie, a skończę samotnie w pustym mieszkaniu, które pomimo swoich lichych wymiarów będzie wciąż zbyt duże dla mnie jedynej. Ktoś kiedyś powiedział, że najbardziej niefortunnie jest narodzić się człowiekiem, który kocha bardziej niż sam jest kochany. Dociera do mnie ile prawdy w tym jest zawarte i o tyle bardziej mnie to wszystko godzi w serce. Może na końcu czerwonej nici nikt nie czeka? Może nie jest mi pisana żadna osoba? Może moim przeznaczeniem jest bycie etapem przejściowym dla ludzi, których napotykam na swojej drodze? Kiedy ludzie snują razem ze mną plany jak te, o domu, by ochronić się przed chwilowo zagrażającą samotnością? Obiecują mi, że razem będziemy niezniszczalni, a gdy pojawia się osoba trzecia- odchodzą. Wymykają się z nadzieją, że jeśli zrobią to w miarę bezszelestnie, to nie zauważę. Ale ja widzę. Widzę bardzo dokładnie za każdym razem. 

Z czasem wasza dyspozycyjność nikogo nie interesuje. Każdy już ma u swego boku kogoś, kto jest wystarczający, więc ty stajesz się tylko problemem. To, że masz wolny czas, który chętnie dla kogoś przeznaczysz- nie robi już na nikim wrażenia. I tak zostajesz w tyle. Każdy się rozwija, mknie do przodu wyrzucając cię ze swoich myśli już na starcie. A potem stajesz na krawędzi i coraz bardziej nie boisz się wykonać ostatecznego kroku, a twoich narzekań o smutku nie chcesz słuchać już nawet ty sam.