Każdy ostatni dzień przynosi nową nauczkę. Sporą nauczkę. Czasem mimo odczuwanego bólu wraca się do osoby, która Cię zraniła, by nikt nie zdołał zranić jej. Myślę, że nie jest to egoistyczna postawa. Czasem warto schować swoją dumę, złość i rozczarowanie, by ocalić kogoś innego, by nie czuł bólu.

A może jeden raz, a może kilka razy albo wcale? Wyciągnijmy z tego średnią ważoną.

Niby nic trudnego, ale tak ciężko trzymać się razem. Czy wspólne rozczarowanie postawą innych potrafi złączyć ludzi? Może to jest ostatnia deska ratunku, dla tego co zostało stracone.

Jak można się kochać na zabój a jednocześnie zadawać sobie tyle bólu, że nie chce się żyć? 

Czasami nasze czyny mijają się ze świadomością o popełnianiu ich. Konsekwencje docierają długo ale zostają też na jeszcze dłużej.

Człowiek podobno popełnia w życiu mnóstwo błędów ale inteligentny człowiek, z każdego błędu wyciągnie nauczkę. Czy ja jestem inteligentny czy głupi? Myślę, że w tym wypadku inteligencja wygra z moją głupotą.

Dramatem życia jest to, że trzeba podejmować świadome decyzje. Więc czekam aby osoba inteligentna, krzątająca się wokól mnie, podjeła świadomą decyję.

P.S. Wiem, że to czytasz. Kocham Cię, Leszczu. :)