Nie wiem jak określić ten stan, który czułem. Chyba po prostu, nadzwyczajniej w świecie, byłem w Niebie. Czas płynął nieubłaganie. Dzisiaj miał być ten dzień, w którym zapytam Ją o bycie ze mną. Denerwowałem się cholernie. Na każdym kroku przypominał mi się stres, związany z pierwszą rozmową z Moją ukochaną. Na samą myśl, me policzki robiły się czerwone, a brzuch palił od gorąca. Jednak, mimo to, wiedziałem, że wygrałem. Wygrałem życie. I to nie byle jakie. Codziennie wyobrażałem sobie swoją przyszłość u Jej boku, o tym ile dzieci będziemy mieć, gdzie będziemy mieszkać, jaką będziemy mieli pracę. Martwiłem się o Nią. Bałem się, że jak pójdzie na studia to Ją stracę. Ta myśl nie pozwalała mi zmrużyć oka przez kilkanaście nocy. Kiedy już wyszedłem, by spotkać się z wybranką mego serca, myślałem tylko o tym, jak wszystko rozegrać. "Zapytać jej się pod koniec spotkania, czy w trakcie?", "Może Ona nie jest jeszcze gotowa?". Teraz wiem, iż ten cały stres, i to co z nim związane, było niepotrzebne. Pocałowałem Ją na powitanie, złapałem za rękę i zaprowadziłem w naszej miejsce, gdzie o tej porze roku kwitły bzy, a dookoła wszędzie pachniało nieskazitelną harmonią. Spędziliśmy tam kilka dobrych godzin, ciesząc się swoim towarzystwem, śmiejąc się i tuląc. Kiedy nadszedł ten moment, gdy zebrałem się na odwagę, odparłem: "Wiesz, nigdy nawet nie marzyłem, że będę mógł być tutaj, w tym miejscu, z kobietą, która zawróciła mi w głowie, od samego początku kiedy ją ujrzałem, że będę tak cholernie szczęśliwy, niemiłosiernie zakochany, skłonny do poświęcen, byle by tylko dać Ci wszystko co sobie zapragniesz. Jedyne co mi jeszcze potrzeba, to świadomość, że jesteś tylko i wyłącznie Moja. Tak więc pytam, chciałabyś uczynić mnie tym wyjątkowym i być ze mną?"