Walc z Baszirem 

Sprawy polityczne, a tym bardziej konflikty międzynarodowe były mi obce i zmiany w tym temacie nie ma. Choć film w tytule ma jakiegoś bohatera narodowego, to czułem, że i on i cała wojna przedstawiona w filmie była w niewielkim procencie ważna (choć w swoim procencie była niezbędna). To dobrze. 

Mamy do obejrzenia historię człowieka, który rozpoczyna odkurzać wydarzenia z własnego życia. Mamy tak, że wspomienia z dzieciństwa mieszają się trochę w sen, trochę z bajkami, pamiętamy wszystko bardziej jak komiks, możemy obudzić pewną sekwecje ruchów, mimiki,  ale głubimy kontekst, bądź jest ich zbyt wiele .  

Umysł ludzki dużo pracuje by człowiek czuł się lepiej, dlatego usuwa często złe wspomnienia, gdzieś chowa, jeśli tylko pojawi się dla niego taka możliwość, setki wspominień bez kontekstu, pamiętamy słowa, ich charakter, a czasem emocje, ale jest to puste. 

Ari Folman, bo tak zwie się reżyser tej produkcji, również w formie komiksu (animacji) wspomina swoje lata młodości, gdy służył w wojsku. Zabieg bardzo ciekawy, ale większą jeszcze siłę nabiera, gdy gdzieś w połowie filmu stwierdzić trzeba, że inaczej tej historii przedstawić nie można było.

Film został nakręcony "normalnie", zagrany przez aktorów, a później przerobiono go na grafikę- technika przypomina produkcje "Przez ciemne zwierciadło".

Po obejrzeniu filmu, znów oddałem się niepoprawnej ciekawości i przeczytałem komentarze o filmie. Zarzuca mu się "zacieranie prawdy", "zakłamanie historyczne" i nie podważam tego, nie znam się na tym, mimo to- czy to ważne? To film? Nie chce być wielkim moralizatorem, ale czy nie jest objawem zezwierzęcenia, gdy ludziom przedstawia się tragedię jednostki, a oni krzyczął: "Jak Żyd, mogł nakręcić taki antyżydowski film", "to nie byli oni". Reżyser tego filmu tam był i ma prawo przestawić to tak jak on uważa. Przytłaczające, jak wojna samoistnie przekształca ludzi w bydło. 

Walka jest potrzeba, nie wojna.