No chodź. Poćwiczmy. 

Dzisiaj to był piękny dzień. Szkoda, że nie zakończył się happy endem... Wszystko mi się udawało. Na kartkówce z historii było spotkanie w auli, grzywka mi się układała, z koleżankami z klasy udawało się porozmawiać jak z ludźmi, wszyscy byli jacyś inni, lepsi, milsi, czułam się pewniejsza siebie, uśmiech miałam praktycznie cały czas, udało mi się dzisiaj znów poćwiczyć z Chodakowską - wytrwać do końca,  na ulicy przykuwałam spojrzenia płci przeciwnej, śmiałam się, gdy tylko stanęłam na pasach, momentalnie znajdywał się ktoś, kto zechiał mnie przepuścić, długiej przerwy nie spędziłam sama, zostałam zaproszona przez kumpelę na weekend,  przez drugą na urodziny,widziałam dzisiaj M, dostałam fantastyczny komplement od niego, nic nie było w stanie popsuć mi humoru, nawet wiatr powiewał tak, że nie zniszczył mi fryzury. Jeden z tych lepszych dni. Ale już minął. Już jest inaczej.  W sumie przez jedną rozmowę. Super, nie...? PSTRYK.  I już. Czar prysł. Łzy poleciały nawet nie wiem kiedy. 

Boże, ale jestem głupia. Muszę coś ze sobą zrobić.