. . . 

Każdy wpis na tym blogu, z jednej strony wywołuje we mnie lekki wstyd, a z drugiej zaś, dziękuję sobie za każde słowo tu wpisane. Mnóstwo wspomnień mieści się w tych notkach, setki pozytywów, jeszcze więcej łez, wylanych nie raz, nie dwa, podczas czytania i w trakcie tworzenia. Warto było tu zaglądać, pewnie jeszcze kiedyś zajrzę, ale nie po to, by zamykać przemyślenia w formie pisanej, lecz po to, by powspominać, bo jest co. Dziękuję tym, którzy dali mi szansę przezyć wszystko to, co znajdziecie na tym blogu. Żal mi niektórych spraw, niektórych osób, które odegrały w moim życiu niesamowicie istotne role, lecz woleli odwrócić się plecami i zapomnieć. Niech pamiętają, że każda sytuacja kształtuje człowieka, czasem wywołuje dobre zmiany, czasem gorsze. Przyczyniliście się do tego, kim teraz jestem, i za to Wam serdecznie dziękuję. Człowiek jest tylko człowiekiem, o wielu sprawach zapomina, ja, dzięki tej stronie nie zapomnę.

Moje życie stało się czyimś życiem, oddaje siebie dla najwspanialszego syna, który wywołuję we mnie dumę i daję siłę na każdy następny dzień. Mój cel w życiu spełniony. Marzyłam o byciu mamą, niekoniecznie tak młodą, lecz nie żałuję niczego. Wszysko co przyniosło mi życie miało wpływ na mnie, choć nie raz wątpiłam w jego sens. Kończę ten wpis, ostratni na tym blogu. Nie wrócę, bo nie ma dla kogo, a przede wszystkim jestem już chyba na to za stara.

Ten co to przeczyta, niech wie, że mam się dobrze. Moje szczęście widzicie powyżej. Nie potrzebuję już nic więcej.
Pozdrawiam, całuję, żegnam się. Pozdero!