nie, nie, nie ma czym oddychać.. 

ludzie są różni.
niektórzy na przykład nie potrafią otwarcie wyrażać swoich uczuć.
nie potrafią znaleźć odpowiednich słów. krępują się. nikt ich tego nie nauczył. nie mają takiego nawyku...
nie wiem. powodów pewnie można wymieniać mnóstwo.
uważam, że ja należe do takich osób.

na przykład: teraz tęsknię. i co? potrafię powiedzieć tylko, że tęsknię. a co z łóżkiem, które nagle zrobiło się okropnie duże? z jedną poranną kawą? z jednym talerzem po obiedzie? jak wyrazić tą okropnie cholerną pustkę? przecież powinnam, się cieszyć, że do woli słucham disko polo, że sprzątam po jednej osobie, że w danej chwili robie to na co ja i tylko ja mam ochotę? ale się nie cieszę. mieszkanie zrobiło się ciemniejsze, czekolada mniej słodka, a programy telewizyjne nieciekawe. i co ja potrafię powiedzieć?
tęsknię. to strasznie puste słowo. nie wyraża tego wszystkiego, co chce się powiedzieć. wypowiedź trzeba rozwinąć, żeby to przekazać, a ja nie potrafię. umiem rozmawiać z dziesiątkami ludzi na przeróżne tematy, często również dotyczące uczuć czy to moich czy innych. a ludziom, na których najbardziej mi zależy potrafię powiedzieć tylko jedno słowo.

a co jeżeli się wie, że ktoś potrafi ubierać wypowiedzi w piękne słowa, że jak się je czyta lub słucha to ciągle chce się więcej i więcej i nagle przestaje to robić? jak to rozumieć? przetało mu zależeć? nie czuje potrzeby? nie chce mu się?

po ostatniej rozmowie troche się zmieniło. a potem temat ucichł. rozumiem, wyjazd i zwiazany z tym stres... ale co bedzie po powrocie? wszytko wróci do normy? tylko, że ja nie wiem czy dam tak radę. kiedy w jednej oobie widzi się dwie, tą którą się poznało i tą teraz..... to jest cholernie ciężko. człowiek się gubi. przynajmniej ja się zgubiłam. Kocham obie, ale strasznie mi brakuje tej pierwszej.

to jest chyba odpowiedni tydzien na przemyslenia. co robić? jak żyć?








w dzień i w nocy tysiące myśli. a kiedy już usnę to te straszne sny. bardziej straszne czy bardziej smutne?
tak smutne, że aż straszne....