Najlepiej

Najpiękniejsze z chwil dla mnie to te ulotne, wyrwane z kontekstu, nieprzewidywalnie miłe. I na pozór nie wierząc w wiele wykraczających poza moje realne postrzeganie i w te, które nawet nie dzieją się w mojej głowie, nagle, na chwilę coś się zmienia.

Bardzo starałam się zachować dystans i spokój, nie wkraczając na pola już mi znane z niepowodzeń i niejasności. A jednak na chwilę pozwoliłam sobie dostrzec to, co nieosiągalne. Przez moment nawiązałam nić tego, co na co dzień się nie zdarza, do czego nie dążę. Dałam się ponieść spojrzeniu a nawet lekkiemu dotykowi. Po czymś takim znów zobaczyłam u siebie niekontrolowany uśmiech na twarzy, który bierze się z bardzo wyraźnych wspomnień, tych, które przed chwilą się wydarzyły. One niewinnie zbliżają się do Ciebie, mają Jeśli ktoś ma to na co dzień, to połowy z tych rzeczy już nie widzi, traktuje zwyczajnie.

A ja jestem człowiekiem, który nadal ma w pamięci czyjś uśmiech, gest i za każdym razem przekonanie, że przeskoczyła iskra, ale nie z fizycznego punktu widzenia. Niezależnie od wieku, zawsze chętnie i z nadzieją wracam do tej szufladki pełnych nieoczywistych wspomnień chwil tak ważnych, jak mało których.