Ludzie są poplątani i to też stwierdzenie również się tyczy mnie.

Spontanicznie, nieprzewidywalnie ktoś staje na Twojej drodze i nagle czujesz powiew świeżości.

To jest tak nowe, niepewne, wątpliwe, abstrakcyjne, że wydaje się, jakby człowiek nagle pojawił się na planie randomowego filmu i kazano mu grać rolę.

Okazuje się, że nawet bez scenariusza bardzo dobrze można się w tym odnaleźć.

A co ciekawego, nieświadomie myśląc, że to nierealny świat, postępujesz niezgodnie z dotychczasowymi nawykami.

I tak sobie płyniesz na fali kilku chwil, całkiem dobrze się przy tym bawiąc.

Krótki epizod znajomości dobiega końca, Wątek nagle się urywa, trochę nie wiesz, jak się zachować, nie umiesz wyjść z tej roli.

W końcu przez chwilę było to jedno z Twoich ulubionych zdarzeń - tych nieprzewidywalny, tych od których po przypomnieniu masz gęsią skórkę i wygina Cię od emocji a uśmiech jest wynikiem abstrakcji zdarzeń.

Przeżywasz chwilę nostalgii. W końcu trzeba wrócić do rzeczywistości - lubisz ją, jednak film był znacznie bardziej porywający.

Przechodząc do porządku dziennego spotykasz tę osobę w codziennym życiu, nawet przez godzinę dwa razy w tygodniu jesteście oddaleni w promieniu 3 metrów.

Jak to działa, że z wielkiej historii ludzie obojętnieją w moment?

Jak to jest, że z wielkiej rzeczy nie pozostaje nic?

Jak to się dzieje, że patrzysz na daną osobę i chwilę temu łączyło Was wiele a teraz nie wiesz jak go nazwać?

Nazywam to absurdem chwili, którego nie rozumiem. Z jednej strony mnie to bawi, bo doskonale maskuje takie doświadczenia.

Z drugiej strony te szybkie zwroty akcji są niestabilne, co oznacza, że nie ma potrzeby traktować ich, jako ważne.