Bawię się rysunkiem.

Wracam tu, bo czuję się bardzo źle psychicznie i muszę wyrzucić z siebie emocje.

Od jakiegoś czasu nie mam gdzie mieszkać i jestem kątem u siostry.

Zgubiłam nowy telefon. Nie wiem jak go stracilam, ale nie stać mnie na inny, więc mam stary który ledwo działa.

Jakieś pół roku temu zerwałam z chłopakiem. Planowaliśmy dzieci, wspólny kredyt na mieszkanie i wszystko się rozsypało jak domek z kart.

Poznałam kogoś, miało się ułożyć. Miałam mieć z kim zamieszkać, szukałam mieszkania. Ceny mnie przerosły. Nadal mnie przerastają. Wcale nie jest kolorowo.

Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że przerastać zaczyna mnie wszystko. Nawet podstawowe czynnosci. Nie jem, bo nie mam siły przygotować sobie tego jedzenia. Żeby iść się umyć się zmuszam całą siłą. Żeby wgl wstać z łóżka to już jest dla mnie wyczyn.

Jak w weekend wychodzę z domu to po to żeby wypić i nie myśleć.

Mam poczucie, że jestem gorsza od innych, że nie zasługuje na nic dobrego, a jednocześnie nie potrafię zrozumieć dlaczego się tak czuję.

Zawsze staram się dogodzić innym, ale wszystkim nie dogodze i czuję się potem winna, że coś poszło nie tak. Czuję się okropnie i mam wrażenie, że sama na siebie sprowadzam to wszystko.

Nie zasługuje na nic dobrego. I przeżywam za mocno wszystko co się dzieje.