Where's your crown King Nothing? 

"W życiu piękne są tylko chwile"

"Rock to bowiem - niech odezwą się wysokie, patetyczne tony - dążenie do prawdy a ona zwykle jednak wypływa na powierzchnię"

"Oryginalność, tożsamość Dżemu w bodaj równym stopniu co muzyki wynika również z tekstów. Zespół z dojmującym autentyzmem opowiada praktycznie o tym samym bohaterze - samotniku bojącym się samotności, wyobcowanym z głównego nurtu życia wrażliwcu gardzącym tradycyjną moralnością. Bohater ów zdaje sobie sprawę z własnych wad i słabości, ale nie chce się zmienić. To, co dla niego liczy się najbardziej, albo nawet liczy się jedynie, to wolność, miłość, przyjaźń, prawda, pokój, wreszcie wierność sobie - wartości spotykane coraz rzadziej w bezdusznym, pełnym fałszu, przemocy i ulotnych mód świecie. Tematyka - mogłoby się wydawać - wyświechtana, wręcz naiwna i banalna, ale w ustach wokalisty grupy, nawet banały nabierają wagi aforyzmów Tym bardziej, że nie narzuca on oczywistych wyborów, a tylko podaje proste, fundamentalne prawdy o życiu - wywiedzione ze zdradliwej (o czym wie) hippisowskiej filozofii. No i że bezlitośnie demaskuje umysłowe lenistwotych, którzy utrzymują, iż rocka nie da się śpiewać po polsku. Zresztą wokalista ten potrafiłby poruszyć do żywego nawet wtedy, gdyby wyśpiewywał fragmenty książki telefonicznej a przecież nie raz stawał twarzą w twarz z dużą poezją pulsującą największymi uczuciami. Tym wokalistą był  i ciągle jest - bo przecież wielcy artyści nigdy nie odchodzą, nigdy nie umierają - Ryszard Riedel. Olbrzymi głos o ciemnej barwie, głos - co zupełnie niesamowite - jednocześnie aksamitny i szorstki, niezwykle sugestywne interpretacje utrzymane w na pozór przerysowanej manierze, która stała się wyrazistym stylem. Takich wokalistów jak on znajdzie się - w skali światowej, bo polska tu za wąska - jeszcze kilku, ale z wyszukaniem równie wielkich osobowości scenicznych już mogą być kłopoty. Charakterystyczne, niemal zmitologizowane powitanie publiczności "Sie macie ludzie!", długie zlepione włosy, nierzadko broda, znoszone dżinsy, przepocona koszulka, trampki albo kowbojskie buty, no i jeszcze kapelusz na głowie... Charakterystyczne, jakby epileptyczneruchy ni do podrobienia. Trans.Dopracowany spektakl, w którym nic nie jest wyćwiczone. Jak nikt inny potrafi wyrazić egzystencjalny ból, jak nikt inny potrafi wyśpiewać to wszystko co przeżył - a przeżył bardzo wiele, łącznie z oglądaniem świata od tamtej strony krat, i łącznie z zatopieniem się w najstraszliwszym nałogu. Kolejny rockowy poeta przeklęty. Ostatnie dziecko - kwiat naszych czasów - i świadom tego, że ostatnie...Hippisowski bard, hippisowski guru. Do wywołania aplauzu wystarczyło samo jego pojawienie się na scenie. Posiadacz charyzmy wybranych, charyzmy dotkniętych palcem Boga. Król improwizowanych dialogów z publicznością. To showman bez cienia pozy. To aktor, który nie grał. To kapłan odprawiający rockowe msze. Riedel był i jest gwiazdą - taką gwiazdą która musi świecić w każdym wybitnym zespole(...)"

Ballada o dziwnym zespole

Jan Skaradziński