Prawidłowy dosiad i pomoce.

Wpisy będę starać dodawać się z systemtycznością, a do Was mam ogromną prośbę! Bardzo proszę o udostępnanie naszego photologa! ;)

A dzisiaj wpis pojawia się na prośbę jedenej z naszych czytelniczek ;)

Kinga & Myszka

Prawidłowy dosiad. 

Dosiad- układ ciała jeźdźca na koniu mający na celu optymalne rozłożenie ciężaru i zachowanie równowagi, umożliwiający kontrolę nad ruchami konia i podążanie za nimi. 

Dosiad ujeżdzeniowy?

1. Jeździec siedzi tak, żeby można było poprowadzić prostą linię, przez bark, biodro i piętę. Cały czas musi pozostawać rozluźniony i w równowadze. 

2. Głowa jest zwrócona na wprost, nie przekrzywiona w żadną stronę. Wzrok należy kierować ponad uszami konia.

3. Barki są rozluźnione, skierowane nieco do tyłu, w celu wysunięcia do przodu klatki piersiowej.

4. Ramiona znajdują się przed pionem, stawy łokciowe lekko przylegają do tułowia.

5. Ręce są zamknięte w pięść, lecz nie zaciskają się. Wodza przechodzi pomiędzy małym, a serdecznym palcem, przez wnętrze dłoni i uchodzi na zewnątrz pomiędzy palcem wskazującym, a kciukiem, który tworzy rodzaj "daszka" nad pięścią. Ręce nie mogą wyginać się na zewnątrz, ani do wewnątrz. Wraz z przedramionami, tworzą prostą linię względem wodzy.

6. Plecy trzymane są prosto, dzięki czemu uwypukla się klatka piersiowa. Nie mogą być zbytnio napięte, gdyż mogłoby to prowadzić do przekazywania koniowi błędnych sygnałów. Utrzymywane są jedynie w takim napięciu, jakie pozwala na zachowanie prostej pozycji w siodle.

7. Sposób siedzenia  opieramy się na kościach kulszowych, pilnując, by nie przenieść ciężaru ciała na kość ogonową, czy łonową. Pośladki muszą być rozluźnione, tak jak całe ciało jeźdźca. Biodrami podążamy za ruchem konia, siedząc w najgłębszym miejscu siodła. Jest to bardzo ważne i stanowi podstawowe kryterium wygodnej jazdy (inaczej będziemy się obijać o siodło.

8. Uda  wnętrze ud jest lekko skierowane do wewnątrz, są odchylone jak najbardziej do tyłu, bez odrywania kości kulszowych od siodła.

9. Kolana  ich położenie jest zależne od ustawienia ud, powinny leżeć nisko i płasko przylegać do siodła.

10. Łydki  tworzą z udami kąt 90 stopni (a przy zaawansowanym poziomie umiejętności nawet do ok. 170 stopni). Są przyłożone do boków konia i cofnięte do tyłu, co umożliwia lekki kontakt z ciałem konia. Ich dolna część leży nieco za popręgiem.

11. Pięty są najniższym punktem ciała jeźdźca siedzącego na koniu. (Ich położenie wynika z ustawienia łydek)

12. Strzemię leży w najszerszym miejscu stopy. Palce stóp są rozluźnione i znajdują się wyżej od pięty. Powinny być skierowane w stronę konia.

Dosiad stiplowy?

Dosiad stiplowy. Pozycja przyjmowana przez jeźdźców (dżokejów) podczas wyścigów z przeszkodami. W dosiadzie stiplowym strzemiona muszą być znacznie wyżej, a zawodnik bardziej pochylony.

Dosiad skokowy?

Pozycja ta podobna jest do półsiadu. Podczas odskoku, krocze jeźdźca powinno przylegać bardziej do przedniego łęku siodła, tułów powinien być lekko pochylony, a kontakt z końskim pyskiem powinien być delikatny i w gotowości do zupełnego oddania wodzy. Podążając za ruchem konia, jeździec zachowuje ustawienie dolnej części ciała (uda, kolana, łydki i pięty) jak w dosiadzie pełnym. Wzrok jeźdźca powinien być skierowany do przodu, tułów swobodny i prosty, pochylony do przodu, ramiona swobodne i opuszczone. Wodze i przedramiona powinny znajdować się na linii prostej, od kiełzna do łokcia jeźdźca. Podczas skoku ręce podążają za ruchem konia, nawet do zupełnego ich wyprostowania w łokciach. Do przyjęcia pozycji skokowej jeździec przygotowuje się już w ostatnich foule (krokach) galopu przed przeszkodą poprzez wzmocnienie dosiadu, silniejsze przyleganie kolanami do boków konia i regulowanie kontaktu z pyskiem konia. Podczas odskoku, tułów przesuwa się do przodu, a kontakt z pyskiem konia słabnie, aż do osiągnięcia zupełnej swobody. Po doskoku ("wylądowaniu"), jeździec natychmiast powraca do poprzedniej postawy (pełnego siadu lub półsiadu). Pozycja skokowa jeźdźca stwarza koniowi warunki zbliżone do naturalnych podczas skoku: swobodę pracy grzbietu i akcji szyi i głowy oraz możliwie najmniejsze obciążenie zadu[1]. Została opracowana przez kapitana Federico Caprilli. Znana jest też jako "siedzenie do przodu" lub "2 punkty", ponieważ zawodnik ma głównie 2 punkty w kontakcie z koniem: nogi i ręce.

Pomoce jeździeckie.

-Naturalnymi pomocami jeździeckimi nazywamy stosowanie:

1. Dosiadu czyli balansu ciała i oddziaływania na grzbiet konia.

2. Łydek wywierających nacisk na boki konia.

3. Rąk działających poprzez wodze i kiełzno na żuchwę konia.

4. Głosu jeźdźca używanego rzadko, jako sygnał wspomagający. 

- Sztuczne pomoce (dodatkowe)

Sztucznymi pomocami są palcat i ostrogi, które mają wzmocnić działanie jeźdźca wpływając pobudzająco na stan emocjonalny konia.  Pomocy tych używa się do wspomożenia pomocy naturalnych, zwłaszcza działania łydek i tylko do chwili, gdy koń zareaguje na dawany mu sygnał.

Stosowanie pomocy jeździeckich. 

Harmonijne użycie pomocy jeździeckich wymaga wielu lat praktyki oraz tzw. wyczucia jeździeckiego. Wyczucie jeździeckie polega na odczuwaniu skali i skuteczności stosowanych pomocy. Instruktorzy i trenerzy w toku szkolenia pomagają wykształcić wyczucie jeździeckie u jeźdźców. Właściwe używanie pomocy jeździeckich przez instruktorów i trenerów prowadzi także do wyszkolenia konia.

źródło: wikipedia

Nasz funpage na facebook'u:

Dwa serca, sześć nóg.

Wszelkie pytania można kierować na ask'a:

ASK.FM/dwasercaszescnog

Zdjęcia oraz ogłoszenia można wysylać na nasz email,które będą publikowane na photologu i naszym funpage ;)

[email protected]

Prosimy o udostępnianie naszego photobloga ;)

Oraz pisania propozycji dotyczącej kolejnej notatki ;)