W pogoni za swoim dniem...
Dodano: 23 SIERPNIA 2013
Pędrak
Czasem Jej wciąż potrzebuję. Szczególnie, gdy doskwiera mi obca dotąd tęsknota, której nie jest w stanie ukoić nawet bratnia dusza.
To Ona pozwala mi zapomnieć, zastanowić się, wyciszyć. Gdy przychodzi, nieważna jest dla mnie Jej destrukcyjna natura, skoro przez chwilę egzystuję w innym świecie. Świecie ponad rozsądkiem...
Może kiedyś nauczę się żyć bez Niej...?
Komentarze
~poddpis
Nie zdołasz nauczyć się bez niej egzystować, możesz przywyknąć do braku jej obecności, jednak zawsze będziesz odczuwać niewyobrażalną pustkę po jej stracie. Coś fascynującego drzemie w zwierzętach. Moim zdaniem są one lepszymi przyjaciółmi niż człowiek. Nie są w stanie odpowiedzieć na nurtujące Cie pytania, ale odczuwasz ulgę, po przytuleniu się do nich w chwili problemu. Najgorsze jest to, że docenia się to dopiero po ich stracie.
24/08/2013 3:41:34
esclavo
"Wszystko zdaje się być piękne, chyba że widzisz to z bliska,
Każdy z nas gaśnie, z czasem tak jak iskra..."
Każdy z nas gaśnie, z czasem tak jak iskra..."
24/08/2013 0:19:58
