Z pamiętnika samotnika

Czasami mam wrażenie że nie potrafię już koegzystować z bliskimi

zdarza się że czuję jakbyśmy byli sobie ludźmi kompletnie obcymi

coraz częściej mówią mi że mój tok myślenia jest irytujący

że mój spokój ducha jest według nich niepokojący

Że jestem stanowczo zbyt pewien swoich racji

że nie podoba im się we mnie odczucie emocjonalnej stagnacji

że za dużo czasu spędzam w ciszy że moich myśli nikt nie słyszy

że stanowczo się za mało staram że uczuciowy ze mnie baran

I choć dawniej zawsze bardzo mnie to kłuło w serce

tylko dzięki temu nie zawahałem się nigdy przy żadnej życia bierce

bo choć z pozoru ciągle i ciągle sam musze iść przed siebie

to zawsze towarzyszą mi tysiące gwiazd na niebie

A niech boczą się na mnie wszyscy niech mnie opuszczają

niech odetną się od rzeczy które im tak we mnie przeszkadzają

wszystkim im jak najwięcej szczęścia życzę szczerze

niech wszystkiego najlepszego taksa na przejażdżkę ich zabierze

Bo choć nikt z nich nie chce ze mną w zdrowiu i chorobie trwać

ja i tak będę im wszystkim na dowidzenia z uśmiechem machać

bo głęboko wierzę że właśnie o to w moim życiu chodzi

by cieszyć się tym co łączy nas a nie płakać nad tym co grodzi

Tak długo jak każdego wieczoru będę w stanie zmrużyć powiekę

i powiedzieć sobie że wciąż jestem dobrym człowiekiem

tak długo będę machać wszystkim na pożegnanie

tak długo uśmiechać się będę na każde rozstanie

I czekać będę na wielki powrót tych których straciłem

może wtedy będę gotów dzielić się tym czym się trapiłem

może wtedy będę gotów mówić jak bardzo tęskniłem

może wtedy będę gotów przyznać jak żałuję że kim chcieli bym był nie byłem

Albo i nie