Come on... Sing with me! 

Słońce tym razem wschodziło kiedy się spotkali

chłodne wciąż promyki w pierwszego siwej brodzie błyskotały

na zaspanym nadal wietrze drugiego drzwonki podzwaniały

najwyższa chyba pora tak długo już ze sobą nie rozmawiali

Klaun tak bardzo w swoim stylu podrygując na trawie się położył

dłonie splótł na brzuchu i patrzył hen wysoko w błękit blady

Mędrzec zaś ślimaczym tempem wędrował pośród głazów parady

po czym na największym nieporadnie nogi stare po turecku złożył

- Wiesz że ludzie ciągle powtarzają że ideały nie istnieją?

że choćbyś najjaśniejszą gwiazdę odnalazł gdzieś w mroku

to z pewnością będzie jakaś plamka ujmująca jej uroku?

że wszystko co dobre skalane musi być zła knieją?

- No i rację co do tego wszyscy mają koniec końców

odparł mędrzec grzebiąc za czymś w swojej todze

po czym wyciągnął mały zegarek i umieścił go na nodze

- Nie zaprzeczysz księżycem zasłoniętemu słońcu

Pajacowi na odpowiedź mina zrzedła strasznie

usiadł oparł się na dłoni drugą mędrca wskazał palcem

- To myślenie właśnie jest ludzkiego życia zakalcem

przez to podejście niepotrzebne partnerskie waśnie

Bo wy wszyscy w takie głupoty niestety wierzycie

jakoby ideałem nie mogło być co jakąś wadą jest skalane

że żeby coś było perfekcyjne w same plusy musi być ubrane

nikt na tym świecie nie postrzega ideału należycie!

Wszyscy tylko brędzą o tych plamkach ciemnych

a przecież wszystko co dobre na tym nudnym świecie

dobre jest dlatego że skąpane w rożności bukiecie

wszystko co wzniosłe musi opierać się na rzeczach przyziemnych

Mędrzec drapał się po siwej brodzie w pełnej klasie

- Może i racji masz w tym troche przyjacielu dzwoniący

odparł kierując wzrok w zegarek cichutko tykający

- Wszystko kiedyś się okaże wszystko w swoim czasie