what's wrong with me?
Dodano: 1 KWIETNIA 2013
rozdział pierwszy.
rozdział pierwszy.
Stanęła przed lustrem, aby spróbować odnaleźć w końcu prawdziwą siebie. Kiedyś była tak szczęśliwą, korzystającą z życia dziewczyną. A teraz? Teraz zabijała ją monotonia otaczającego ją świata. Dość miała tego, że jej życie układało się w jeden schemat: szkoła - dom - szkoła - dom. Marzyła o tym, żeby w końcu coś się zmieniło. Zapragnęła znaleźć kogoś, kto doda jej życiu barw. Ale z tym wyglądem? Spojrzała na swoje odbicie. Ruda, piegowata 16-latka nie miała szans na miłość. Z jej dużych niebieskich oczu zaczęły spływać strugi łez. Znowu pomyślała o Konradzie. Durzyła się w nim już ponad rok. Jednak co z tego, kiedy on nawet nie wie, że ona istnieje? Poza tym tak przystojny, popularny chłopak nawet nie chciałby poznać dziewczyny takiej jak ona. Nawet pomijając fakt braku zainteresowania z jego strony, przecież on ma dziewczynę... Co więcej - wydaje się, że jest z nią szczęśliwy. Dagmara szczerze jej nienawidziła. Wydawało jej się, że chłopcy tak na nią lecą, ze względu na jej styl bycia. Jednak Daga nie znosiła dziewczyn, które piją, palą, ubierają spódniczki ledwo zakrywające tyłek, po to, aby przypodobać się chłopakom. Taka właśnie była Daria - dziewczyna Konrada. Chłopak obracał się w towarzystwie nie za ciekawym. Dagmara, nawet gdyby chciała, nie dała rady by się w nie wkręcić. Kto chciałby tam nudną kujonkę, która w dodatku nigdy nie miała w ustach papierosa? Dziewczyna sama zastanawiała się, jak mogła zakochać się w kimś takim, jak Konrad. Niemniej jednak bardzo pragnęła go poznać. Daga w tym momencie pomyślała, że może warto byłoby spróbować trochę przypodobać się Konradowi, aby zwrócić jego uwagę.
Weszła do łazienki i odnalazła kosmetyczkę mamy. Pierwszy raz w życiu nałożyła na twarz puder, oczy podkreśliła kredką, rzęsy wytuszowała, a usta posmarowała czerwoną pomadką. Pomyślała, że taka może mu się spodobać i wyszła z domu. Konrada zawsze można było spotkać na boisku. Ruszyła pewnym krokiem i jak się spodziewała, chłopak siedział na ławce z kolegami. Wzięła głęboki oddech i postanowiła iść dalej, a po drodze spojrzeć na chłopaka uwodzicielskim spojrzeniem. A nuż, może uda się, i Konrad w końcu zwróci na nią uwagę? Kiedy przechodziła obok wysokiego blondyna, usłyszała tylko gwizd i słowa:
- uu, jaka dupcia!
Dagmara lekko zaczerwieniła się i odwróciła głowę w stronę chłopaków.
- Dagmara?!- usłyszała.
Czyżby to powiedział Konrad?! Tak, ona zawsze i wszędzie pozna jego głos! Czyli to wcale nie jest tak, że on nie wie, o jej istnieniu! Uradowana, uśmiechnęła się uwodzicielsko i odpowiedziała miękkim głosem:
- Słucham Cię, Konradzie.
- Znasz ją?! Uuu, Konrad, jakie Ty masz znajomości. Taka dupa, no no - któryś kolegów zabrał głos i zaczął się śmiać.
- Zamknij się - syknął chłopak. - Podejdź tu, Daga.
Dziewczyna lekko zszokowana zachowaniem Konrada, niepewnie ruszyła naprzód. Chłopak jednak, słysząc komentarze na temat Dagi, powiedział:
- Wiesz co, Ty lepiej idź tam, gdzie miałaś iść, bo jak widać, nie jesteś tu mile widziana - wybuchnął śmiechem.
Dla dziewczyny był to prawdziwy cios w serce. Cofnęła się i poszła w stronę domu.
Zalana łzami opadła na łóżko, znów rozmyślając o przystojnym blondynie. Z rozmyślań wyrwał ją dźwięk wiadomości:
nowa wiadomość od: nieznany.
To jak kicia? Dzisiaj o 22 w parku. Konrad.
Dziewczyna jeszcze kilka razy przeczytała wiadomość, zanim uwierzyła, że jest ona od jej ukochanego. Miała mieszane uczucia, co do tego, czy to napisał on, i czy nie są to jakieś głupie żarty. Uznała jednak, że wymknie się z domu i pójdzie na spotkanie z Konradem.
Komentarze
dontliebitchZarejestruj się teraz, aby skomentować wpis
użytkownika dontliebitch.
Zarejestruj się
Masz konto? Zaloguj się.
