rekin w oceanie praga

mam embargo w kubku i nie dopijam herbaty.

załóżmy że przez dwadzieścia lat to czterysta hektolitrów niedopitej

i one nagle się znalazły uwzględniając

jedność czasu miejsca i osoby

leją mi się po rękach podlewam nimi kwiaty w ogrodzie wylewam do zlewu i sąsiadom do sadzawki

w banku żywności nie chcieli

jeszcze mi się leje po czole pot z herbatą

eryku wołam eryku bo dobrze brzmi w dramacie

wołacza używam poprawnie bo mi tak przystoi

eryku wydaje mi się że mi się leje 

tak sobie idiotycznie pokrzykuję aż w końcu przyjeżdża

to chyba eryk

ale pewna nie jestem bo przecież go nie znam

wzywam jego imię nadaremno z braku lepszych pomysłów na podrasowanie tragizmu 

on wchodzi wzburzony mówi dość 

wariatko

koniec widowiska wstyd tylko przynosisz

i włącza niebotyczną pompę i palniki i odparowuje moje niedopite życiowe herbaty

zupełnie mi się to podoba bo nikt tak do mnie nigdy nie mówił. serio.

normalnie przecież protestowałabym stawała okoniem unosiła się honorem czy może chonorem, tak to określmy ściślej.

czy też kpiej. kpiejej.

(odwracam waszą uwagę igraniem z ortografią i stopniowaniem przymiotników)

my tu gramatyczkujemy, a eryk dalej władczo mną pomiata

ach jakże się zeszmacam z erykiem i fusami po starej herbacie 

ach jakże mi błogo wymoczenie wytytłanie

jak on mi wytyka wszystkie moje przywary 

tak właśnie

a ja mu dziko wykrzykuję że tak właśnie jest ty mój rozjuszony reformatorze

nieokiełznany postępowcze

jakże ja szaleńczo akceptuję je wszystkie 

co ty wygadujesz za brednie pomylona maniaczko krzyczy mi tak eryk

wygaduję taneczne impresje 

bo mi w głowie tak wirują

dekompresje masz tam dekompresje

ryczy eryk

obłąkanych nam nie brak precz idź precz

a ja nawet bym poszła precz ale nawet wstać nie mogę bo mi tak upojnie od tego skundlenia

co za ekstaza znacie te stany

przyjeżdża tu nagle na sygnale pogotowie wszelakie

gazowe moralne i straż pożarna 

eryka przewożą na oddział intensywnych terapii dla poprawnych obywateli z których jeszcze coś będzie

a mnie nie mogą podnieść i zostają ze mną wszyscy w tej rozkoszy