szanowna panimatko. 

-co pani ma w dłoni? proszę to natychmiast oddać. jak może przyjmować pani korzyści majątkowe od chorych ludzi? 

-to cukierek.

-nieprawda, widziałam. to dolary.

-to zwykła miętówka, szanowna pani. przyleciała do polski, tak jak ostatnio pani syn. cały zielony.

-...

-za co go deportowali? pewnie pani mi nie powie, ale ja się domyślam, znam takie matki jak pani.

-...

-pani szyk i klasa świadczą o tym, że był w paryżu. proszę spojrzeć, taka figura w pani wieku. londyn odpada. madryt tym bardziej. co do moskwy... nie, przywdziała pani zbyt stonowane kolorystycznie, nazwijmy to, szaty. 

-garsonkę.

-o, widzi pani! nawet teraz, podczas demaskowania, zwraca się pani do mnie niemal po francusku. wszystko jasne. a czegóż to dopuścił się rzeczony synalek? 

-a...

-OUI?

-...

-ach, wieża eiffla! tak, tam można napsocić! w międzynarodowym tłumie i na każdy temat.

-chryste...

-bogobojna, szykowna matka. proszę nie zasłaniać oczu. widzę te łzy, należy puścić je wolno. od razu widać, że pani syn sprzedawał turystom święte kiczowate obrazki. to panią najbardziej boli. KICZOWATE. to gorsze niż to, że udawał przy tym ślepca i brał ich na litość. ma przecież dwadzieścia lat, może wszystko. tak, łzy lecą, bo przelała się czara.

wy matki jesteście jak przepełnione dzbanki, wystarczy wam przypomnieć, że to nie takie proste, istnieje wszak krzywizna ziemska i już. żal się leje.

no już nie płacz. już. no, masz dolara na pocieszenie, otrzyj łezki mateczko.