Jednego serca..

"To dziwne, jak łatwo dajemy się uwieść cudzym fantazjom.

Z jaką naiwnością wchodzimy w świat ze słów i jak miękko się w nim zapadamy.

Ulegamy ich nastrojom, emocjom, obietnicom.

Wierzymy, że piękne krainy istnieją, chociaż na razie to tylko wiodąca w nieznane ścieżka.

Nic o nich nie wiemy, wystarczy, że mają coś z obietnicy,

a już jesteśmy spakowani, by wybrać się w podróż."

01:39. Jutro wykłady. Jutro obowiązki. Jutro życie. I co mi z tego?

Dzisiejszy, a w zasadzie wczorajszy już dzień zabił we mnie resztki tego, co próbowałam skrzętnie ukryć przed światem.

Ostatki mojego człowieczeństwa.

Ostatki mojej nadziei. Ostatki tego, co mnie tu trzymało.

Nie powiem, że dowiedziałam się za dużo.

Bo dowiedziałam się prawdy, więc dowiedziałam się w sam raz.

Tylko wiecie moi mili.. Przeraziło mnie dziś (tak jak chyba nigdy) jak ludzie pięknie kłamią.

Wiedziałam, że kłamią i to prosto w twarz. Ale nie, że ze łzami w oczach i prosto w serce.

Znów byłam zabawką w tym wszystkim i przez to wszystko.

Przez dobroć? Otwarte serce i ramiona? Przez miłość? Tęsknotę?

Gdzie znów do cholerny popełniłm błąd?

Czym znów sprawiłam, że moje wszystko odeszło.

Boże, dziś znów patrząc na tory spowidałam się im.

Jak mi źle. Jak mi brak. Jak bardzo nie chcę tu być.

Jest tak wiele rzeczy, które mnie przerasta. A teraz jeszcze to.

Nie.. Ja nie chcę. Już nie. Nie potrzebuję. Boję się. 

Mam dość. Od tego całego niekochania.

Od tego kłamiania.

Od tego jak wykorzystana zostaję.

Mam dość. Mam dość tego, że znów piję, żeby jakkolwiek zasnąć.

Jakkolwiek.

Boże, nie nadaję się do bycia tutaj.

To nie mój czas. Nie moi ludzie.

Ja już nie chcę..

https://www.youtube.com/watch?v=aNzCDt2eidg

"Śniło mi się, że umarłem i obudziłem się szczęśliwy"