zaczyna się chyba najtrudniejszy okres w moim życiu, jak zawsze byłam pewna że przebrnę przez to bez zarzutów i jak zwykle się po prostu myliłam. Chyba nie zdawałam sobie sprawy z tego tak bardzo jak zdaje sobie teraz, że mnie nic nie opuściło z środka, to co było rok temu na początku, to co było pół roku temu na końcu, to jest we mnie nadal. Nie mogę sobie ułożyć życia, każda sekunda zaczyna być w tym momencie jedną wielką katorgą. Mam przed sobą całe życie jeszcze, tyle możliwości, tyle może się wydarzyć, a ja nadal żyje światem przeszłym, owszem ide przez nie z uśmiechem cały czas, ale wiem że nic się nie zmieniło, siedzi we mnie wszystko, ciarki mnie łapią na samą myśl, o tym że właśnie minął by dzisiaj pełny rok. Minął by rok odkąd pojawiło się coś, co tak łatwo nie może zniknąć z mojego życia. Życie dało mi to i odebrało, może tak miało być, może teraz jest lepiej, ale to nie zmienia faktu że to wszystko nadal jest ze mną, tak jak było rok temu i przez cały okres posiadania tego, jest ze mną do tej pory. Ciężko mi o tym rozmawiać, więc wole sobie wybazgrać i oczyścić swój umysł w tym momencie. Nie mam czasu na rozmyślanie, studia powinny być dla mnie teraz najważniejsze, i moja rodzina. W naszym życiu od dnia narodzin zawsze były momenty odejść innych osób. Jedni odeszli z własnego wyboru, inni odeszli, bo my tak chcieliśmy. Jedni odeszli na stałe, już nie wrócą, inni odeszli z nastawieniem że jeszcze wrócą. Za jednymi tęsknimy długo, całe życie, aż do śmierci a o innych zapominamy po zamknięciu drzwi. Do jednych mamy żal, że odeszli, do innych wdzięczność, że dokonal tego wyboru za nas. Po jednych pozostają miłe wspomnienia, po innych poczucie zmarnowanego wspólnego czasu. Na jednych czekamy, że może wrócą, innych nie chcemy, aby wrócili. Ci co wrócą, może wrócą odmienieni, inni niż ich zapamiętaliśmy, może wrócą tacy jacy chcielibyśmy, aby byli zanim odeszli, a może wrócą tacy jakich nigdy nie chcielibyśmy znać. Po odejściu zawsze coś zostaje, czasami kilka kartonów wspólnych wspomnień, czasem numer zapisany w telefonie. Czasami chcemy aby ktoś wrócił, brakuje nam tego co było, co mogłoby być, brakuje nam osoby,brakuje nam wspólnego czasu. Czasami wiemy, że ta osoba odeszła z naszej winy, coś zaniedbalśmy, coś mogłoby być zrobione inaczej, chcemy to zmienić, chcemy zmienić siebie, nie powtórzyć poprzednich błędów. Czasami szukamy kogoś w swoim życiu, kto mógłby być podobny do osoby która odeszła, ma wspólne cechy, wygląd, upodobania. Chcemy po prostu wypełnić pustkę...

Fakt tego, że ostatnio nie mogłam narzekać na brak powodzenia, to nie mogę po prostu. 

a może po prostu nie chcę?

coraz ciężej się z tym idzie do przodu, ale trzeba żyć, nie ma innego wyjścia, może potrzebuje na to o wiele więcej czasu, bo to było moje najlepsze życiowe doświadczenie, i trudno jest je zastąpić. 

nie ma co się rozpisywać, chociaż z każdym kolejnym słowem robi mi się coraz lżej na duchu, że mogę z siebie wyrzucić, to co z każdym dniem rośnie w siłę. 

mimo, że wszystko wywiozłam z daleka ode mnie.

mimo, że każdy głupi skrawek przypominający wyrzuciłam, spaliłam, rozdarłam na drobne kawałki.

nie jestem przecież w stanie wyrzucić całego mieszkania, nie jestem w stanie wyrzucić miejsc w których byliśmy.

może to byłby ten krok zwrotny, może bym w końcu nie myślała, nie przypominała sobie niczego, w końcu bym zapomniała. 

doki ogarnij się, proszę.

kocham Cię.