Another day 17.

Another day 17.

Po pierwszym wypowiedzianym zdaniu jakiegoś tam bohatera wiedziałam, że to film Science Fiction.

Popatrzyłam znudzona i przewróciłam oczami.

- No dalej, oglądaj. - Dominik najpierw się zaśmiał, po czym pocałował mnie w policzek.

Najpierw to zignorowałam, ale po chwili przeszła mnie fala ciepła. To było miłe, ale nigdy tak się nie czułam gdy mnie całował w policzek albo chociażby przytulał. Uśmiechnęłam się i telepatycznie dałam mu do zrozumienia, że pójdę się położyć. Wojtek nawet nie zauważył kiedy zniknęłam, był bardzo podekscytowany filmem.

Położyłam się na łóżku i włożyłam w uszy małe słuchawki.

Akurat leciał kawałek Djobelnego, "Gdybym mógł cofnąć czas". Pomyślałam o tacie, z którym zawsze dobrze się dogadywałam. Był naparawdę wspaniałym ojcem, wzorem do naśladowania. Łzy poleciały po poduszcze, słuchałam tej piosenki z kilkanaście razy, coraz bardziej wsłuchując się w słowa i coraz bardziej je rozumiejąc.

- Co? - Obróciłam się i zdjęłam słuchawki, Dominik coś do mnie mówił.

- Przestań płakać. - Powiedział i mnie mocno przytulił.

- Film się skończył?

- Tak, Wojtek ma ochotę na drugą część, ale najpierw postanowiłem, że zobaczę co u Ciebie.

- Dzięki, wszystko w porządku.

- Widzę coś innego.

- Tata... przypomniał mi się tata.

Dominik nic nie powiedział, po prostu mnie przytulił i siedział milcząc.