Podróbka szczęścia z fabryki. 

Postanowiłam spalić wspomnienie, chociaż to jedno. I tak bardzo ironicznie się śmiałam, siedząc w parku i darłam na kawałki tą głupią kartkę i te głupie słowa, to głupie wspomnienie. Nie miałam odwagi przeczytać tego od nowa, na samą myśl czułam mdłości. I zostawiłam to w tym parku, daleko ode mnie. Tyle zostało. Jeszcze ten głupi łańcuszek, który wala mi się po pokoju. Obym nigdy go nie znalazła. Jeszcze ten miś z serduszkiem z wygrawerowanymi słowami, głupie wyznanie na końcu. Wracając do palenia wspomnień... Troche jak scena z filmu ale miałam taki impuls i nawet dobrze się bawiłam. "Dorota wiesz.. Miał bardzo brzydkie pismo... To napewno był znak, że to dupek." wtedy wybuchłam śmiechem.

Dziś czuje się pozbawiona uczuć i emocji. Jest pusto. Tak dużo się dzieje... To akurat dobrze bo dzieją się dobre rzeczy. Te parę osób, ich uśmiechy. Po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że przyjaźń to cud.

Nadal nie mam zbyt dużo siły. Dziś nie mogę się jakoś zebrać. Nie wiem co się dziś stało...

Poczułam straszną tęsknotę. Tęsknie na wszystkimi przyjaciółmi w kraju ale dziś uświadomiłam sobie jak dawno nie widziałam tej jednej osoby... Ostatni raz chyba w kwietniu rok temu.. ponad rok chyba.

Wiem, obie mamy kiepski dzień... I oddałambym wszystko co mam by teraz z nią siedzieć i gadać.

By była obok, na spacer, na miasto, na piwo, na ławkę, na ziemie, na dzień, na łzy, na śmiech, na sekundę, na całe dnie, na krzyk, na niebo, na ból, na głupoty, na imprezy, na picie wina, na smutki, na muzykę, na strach, na rymy, na uśmiech, na fazy.... na przyjaźń, na życie.