Jest lipcowy czwartek, a ja już dobę jestem w Gdańsku. Co trudniejsze, od około sześciu godzin bez Ciebie. Jesteśmy tak nieidealni, tak często zapatrzeni we własne ego, że robimy sobie krzywdę. Nie chcemy tego robić, ale to robimy. Teraz kiedy siebie tracimy, kiedy mamy siebie tak daleko i rozrywa nam serca, uświadamiamy sobie jak bardzo jednak potrafimy być dla siebie dobrzy. Oby nigdy nie było za późno... Boję się. Czuję się zagubiona. Jednak otwieram swoje serce i jestem gotowa na to, co los mi przyniesie.