#1012

Taaaaaki smajlik ! ;)

Cholernie trudno jest przewidzieć, co będzie. Jak zachowamy się "kiedyś" w sytuacji, w której nie jesteśmy teraz, co będziemy "kiedyś" czuć.

Cholernie trudno, jesli nie niemożliwie.

I tak, od kilkunastu dni myślałam i próbowałam przewidzieć - jak będzie? Tak, jak teraz? Tak jak myślę, że będzie? Na ile tak, jak myślę, że będzie?

I chyba nikt nie jest w stanie zaskoczyć człowieka równie mocno, jak on sam. Zaskakiwałam samą siebie już niejednokrotnie. To zaskoczenie jest chyba najsilniejszym i najbardziej słodko-gorzkim, jakiego przyszło mi doświadczyć.

Nie ma we mnie ani grama tęsknoty. Nie ma we mnie ani milimetra smutku. Ani okruszka oczekiwania. Zero "chciałabym, żebyś tu był."

Zmieniłam się. Nie dlatego, że chciałam. Nie dlatego, że powinnam, albo że czułam, że powinnam. Chyba nie mogę też powiedzieć, że zostałam do tego zmuszona. Po prostu.. Gdy zbyt długo igra się z ogniem, bardzo łatwo się oparzyć. A kiedy igra się z nim zbyt odważnie, można nawet co nie co spalić.

I tak właśnie spaliłeś to, o czym zawsze myślałam, że odróżnia mnie od reszty, czyni w jakiś sposób wyjątkową. Dwa plusy dały minus. Temperatura ognia po dotknięciu ponadprzeciętnie dużej ilości mojego własnego ognia, ciepła.. W końcu dały chłód i obojętność. I trochę się z tego cieszę, trochę jestem Ci wdzięczna.. Bo ogólny mamtowdupizm jest o wiele łatwiejszy, wygodniejszy i mniej ryzykowny. Bo w końcu czuję się bezpieczna, dzięki dystansowi emocjonalnemu, którego nigdy nie chciałam łapać. I nadal go nie chcę. I właśnie za to Cię nienawidzę. Za to, że dokonałeś niemożliwego. Za to, że w niecały rok udało Ci się doszczętnie spalić to, co od zawsze uważałam za najbardziej mnie .

Ale nie mam zamiaru o tym za dużo myśleć. Nie mam zamiaru się tym dołować, już nie.

Bo przecież... Jak nie to nie ;)

"Spójrz jak wygląda moja twarz.
Czy został chociaż ślad z człowieka którego znasz ?"

~ Rojek.

A.