more than you probably care. 

Pisanie na samym początku "strasznie dawno mnie tu nie było" chyba powoli staje sie już tradycją.

Odwykłam od pisania. Nie wiem czemu. Nie dlatego, że nie chcę. Nie dlatego, że nie miałabym o czym. Nie dlatego, że nie mam czasu.

Bo przecież jeśli są chęci, to i czas się znajdzie.

Dlaczego w takim razie zaczęłam regularnie olewać moje wirtualne miejsce. Ukochane, ważne, jedyne, wyjątkowe.. ?

Mam wrażenie, że straciłam swoją całkiem nieźle rozwiniętą umiejętność ubierania myśli w słowa.

Nazywania uczuć i opisywania ich. I mówienia o nich.

W każdym razie - jesień.

Jest zimno, wietrznie, mokro, deszczowo. Trochę brakuje mi słońca i ciepła.. Albo śniegu i mrozu, na pewno jednego z tych dwóch, bo nienawidzę nijakości.

Jesień. Bałam się jej panicznie w tym roku. Zawsze się jej boję, jednak tym razem moim najbliższym punktem odniesienia była jesień `14, kiedy to już mniej więcej o tej porze spędzałam długie jesienne wieczory ze sobą, w mojej ulubionej pozycji, którą wówczas było skulenie się w jak najmniejszą kulkę, w jaką potrafiłam się skulić, z  muzyką, która wyciskała więcej łez niż nawet najzimniejszy jesienny wiatr, wiejący prosto w twarz.

Nigdy nie doświadczyłam takiej pustki jak wtedy, rok temu. I nigdy więcej nie chcę.

Tegoroczna jesień wygląda nieco inaczej. Liście wydają się bardziej kolorowe niż rok temu, moja ulubiona pozycja w większości aspektów nie przypomina zeszłorocznej, muzyka w głośnikach też trochę inna. I, co najważniejsze, w przeżywaniu melancholijnych i nostalgicznych jesiennych wieczorów towarzyszy mi ktoś bardziej interesujący niż ja.

Jednak jesień nadal jest jesienią. A ja nadal się boję. I nadal boli. Bo przecież pamiętam.

Większość ran naprawdę się goi, jednak blizny rzadko kiedy znikają tak naprawdę.

A.