Quand on est tellement triste.. 

W powietrzu czuję jesień wiesz? Obejmuję dłońmi kubek z gorącą herbatą, żeby choć trochę ogrzać własne serce. Nic się nie stało, a ja kręcę się po mieszkaniu jak obłąkana i usiłuję się nie rozpłakać. Przed oczami znowu mam wizję krwi na nadgarstkach, wizje budynku.. Wiesz tego niebieskiego wierzowca załęgo ze szkła. Mówiłam Ci, że kiedyś ilekroć koło niego przechodziłam chciałam skoczyć i, że odkąd Cię poznałam kiedy go mijam nie myślę o tym. A jednak znowu nzaczęłam, nawet kiedy go nie widzę, myślę jakie to uczucie skoczyć. Czy czuje się wolność? Pamiętam Twój wzrok kiedy dowiedziałeś się, że umiem zrobić sobie krzywde, pamietam jak prosiłeś, żebym obiecałą że więcej tego nei zrobię. Długo trzymałam się tej obietnicy, a głupie myśli pojawiały się co raz rzadziej i nawet kiedy ją złamałam to tylko delikatnie, tylko kilka razy.. ale Ty nawet nie zauważyłeś.. Więc czy zauważybyś gdybym skoczyła?