28. (Opowiadanie, część VIII)

Część 8 - "Oboje kochaliśmy noce"

Mijały lata. Lata pełne trosk, bólu i łez. Lata żalu i depresji. Lata, w których żyłam tak bardzo pochłonięta pragnieniem zemsty, że nie dostrzegałam własnego odbicia w lustrze. Ale przecież można tak. Można, prawda? Da się całkowicie zatracić i przepaść, pogubić się, zniknąć i zginąć. Przegrać z samym sobą, z własną cholerną duszą.  Rozpaść się na pieprzone kawałki, być, ale nie istnieć. Wegetować. Stać się cholerną rośliną.

Dni mijały mi przed oczami, jeden po drugim. Przemijały a ja tkwiłam gdzieś pomiędzy nimi. Wpatrzona w przeszłość nie dostrzegałam teraźniejszości. Nie widziałam tego co miałam i co mogłam mieć. Znieczulona przez ból i wewnętrze cierpienie stałam się do granic obojętna.

I pewnie taka już bym została na zawsze, gdyby nie tamto lato. Od samego początku coś było nie tak. Od samego początku ja czułam się inaczej. I nie mam tu na myśli nasastającej depresji, nasilających się myśli samobójczych ani większej niż zazwyczaj pogardy dla samej siebie. Po prostu czułam nadchodzącą zmianę. Czułam to w kościach, w sercu, całą sobą. Objawiała się przyśpieszonym pulsem, mrożącymi krew w żyłach koszmarami i spoconymi dłońmi. Widziałam ją we własnych przestraszonych oczach i w swoim otoczeniu.vNawet wiosna pachniała inaczej i cholerny marzec, którego przecież tak nienawidzę. Absolutnie wszystko, aż do wakacji układało się nad wyraz dziwnie. Lecz to był dopiero  początek tego, co dopiero miało nastąpić.

Zacznijmy od tego, że zawsze chciałam być sama. Po wszystkim co mnie spotkało przysięgłam sobie izolację. Nie chciałam nikogo i niczego, nie chciałam być zależna od innych. Nie chciałam, aby moje serce jeszcze kiedykolwiek zabiło dla drugiego człowieka. I przez 8 lat bez problemów mi się to udawało. Wtedy też spotkałam jego.

Mieliśmy ze sobą coś wspólnego i chyba to mnie najbardziej przerażało. Oboje kochaliśmy noce.  I nocą też zobaczyłam go po raz pierwszy.