Alien

Lebanon Hanover, 09.12.2024, Tama, Poznań

~*~

Stojąc w kolejce do Tamy na koncert Lebanon Hanover usłyszałam zdanie, że LH słuchają goci, a Molchat Doma doomerzy. XD

To tak apropo ostatniego wpisu.

Rok 2024 zamykam koncertem na który czekałam 5 lat.

Zobaczyłam ich w 2019 na OFF Festivalu i tak jak na Offa przystało, czyli jeździ się tam nie znając zespołów tylko w celu poznania nowych brzmień, tak właśnie ich tam poznałam i mimo że wtedy nie słuchałam w ogóle takiej muzyki, nie znałam nawet Molchat Doma, to ich koncert zrobił na mnie duże wrażenie, szczególnie odśpiewany z dużą pasją przez pana Maybellina utwór Totally Tot.

No i hitowe Gallowdance, w ogóle kobita z gitarą - zawsze najlepiej, a do tego śpiewa więc bomba.

Bo w zespole jest ich tylko dwóch i oboje śpiewają, grają i jak się okazało w Tamie - cudownie się bawią, tańczą i tarzają po scenie.
Jakkolwiek prymitywne nie byłoby tarzanie się po scenie - to zawsze robi wrażenie, szczególnie jak tarza się kobieta, a nie facet.

Po 2019 chciałam na nich pójść dwa razy, raz nie poszłam bo byli bodajże w Warszawie, a ja jestem dość samotna w moich kocncertowych podbojach, a drugi raz miałam kupione bilety, ale wybuchła pandemia i koncert został odwołany.
Jak się dowiedziałam, że będą w Poznaniu to kupiłam bilety w ciemno i na pół roku o tym zapomniałam, potem okazało się, że koncert jest w poniedziałek, całe szczęście że mam przyjaciół w Poznaniu więc miałam gdzie spać i gdzie nazajutrz zdalnie pracować.
To się nazywa odpowiedzialość, można jeździć na koncerty, ale nie brać ani jendego dnia wolnego. XD
Nie ukrywam więc, że mimo szczerych chęci, niechętnie jechałam na ten koncert, zmęczona po pracy, z perspektywą długiego wieczoru, do tego sama.
Jeszcze support - jezu jakie to było złe XD
Support tym bardziej utwierdził mnie w tym, że to był chyba błąd, po czym weszli Oni i od pierwszej sekundy nie żałowałam ani minuty, którą poświęciłam na dotarcie tam.
Jest w nich coś tak mrocznego, tak magnetyzującego, Larisa jest tak posągowa, Maybelline jest tak dziwny, że patrzyło się na to wszystko po prostu w skupieniu i zaciekawieniu.
Po koncercie zawsze stoję pod sceną tak długo jak się da, jak się okazało, Lebanon Hanover grało bez setlisty, więc nie było żadnego bicia się o świstek, nie było rzucania kostek w tłum, a nawet ich bardzo skąpe pożegnanie się z publicznością, to wszystko tak do nich pasuje że lubię ich za to jeszcze bardziej.
Ich merch po koncercie był wyprzedany do zera, nawet nie widziałam co mieli do zaoferowania, bo wymiecione wszystko było do ostatniej naszywki.

Dzień przed koncertem miałam bezsenną noc, Masza znowu się źle czuła, znowu się żegnaliśmy z nią i czuwaliśmy w nocy, czy to przypadkiem dzisiaj nie zdecyduje się nas opuścić.
Nie opuściła, ale ta walka od kwietnia o każdy dzień jest straszna.
Bardzo psychicznie wyczerpująca i bolesna dla wszystkich dookoła.

Upust emocjom dałam dopiero dzisiaj, po powrocie do Wrocławia, kocham gdy w życiu się coś dzieje, tak naprawdę w głębi duszy ja kocham jeździć na koncerty, lubię spontanicznie gdzieś pojechać, spać poza domem, zbierać bodźce i kolekcjonować wspomnienia.
Ale chyba za dużo tego teraz było, niewyspanie, stres, podróże, koncert, praca, a do tego w domu po raz kolejny brak zrozumienia, to wszystko zaważyło na tym, że coś we mnie pękło, ale już jest dobrze.
Jest dobrze, bo mam przyjaciół.
Sa fantastyczni i jeśli jakimś cudem to czytają, to wiedzcie, że jestem wdzięczna.
Komu jak nie wam.

W domu ubralam benjamina, czyli naszą coroczną mieszkaniową choinkę, muszę się też brać za porządki przed weekendem i przestać się mazać.
Mam ogromną nadzieję, że święta będą wspaniałe i w komplecie.
I że sylwester będzie w Poznaniu, bo chyba bardzo tego potrzebuję.

Monday morning, listening to The Cure

Living on the edge

Driving at a velocity of Steve McQueen

You're always living on the edge

Angst, German Angst

.