"Bunt dzieci dorosłych ..."

Już dawno przestaliśmy pisać do ludzi nie umiejących czytać wierszem
Lata temu stwierdziliśmy, że na nic zda się też krzyczenie szeptem
Żyliśmy z nimi choć nadal jakby tylko z boku patrząc na ślepotę
Doceniając przez chwilę skrzętnie skrywaną przez nich głupotę

Straciliśmy sens sprzeciwu i zdarzeniom pozostaliśmy tylko bierni
Choć nadal gdzieś w sercu pozostaliśmy sobie zbuntowanym wierni
Niejednokrotnie da się gdzieś usłyszeć nasze jakże głośne milczenie
Dostrzec w tym  blasku szczęścia cieniem okrywające nas cierpienie

Późna jesień za naszym oknem i coraz częściej mróz się już trzyma
Niebawem namaluje nam martwe kwiaty i okryje wszystko do snu zima
Ogrzeje nas tylko ciepłe wspomnienie letniego wiatru nad pięknem łąk
Nadzieja doczekanej wiosny i ciepło nadal obcych dla nas ludzkich rąk

Grane jeszcze przez nas jakby na pamięć melodie sercem krwawiącym
Ukoją nasze myśli dając upust myślą chyba już sensu nie mającym
Oni nie zrozumieją, a my czytać już dawno to wszystko przestaliśmy
Chowając wszystkie ślady do szuflady przeczymy, że znów tu byliśmy

To wszystko tylko po to, aby zagłuszyć ciągły brak tej naszej  tęsknoty
Nie raniąc przez to już więcej tamtej stworzonej w myślach istoty
Zabrana gdzieś przez życie może przez śmierć zostanie odzyskana
Już wiem po co są te prochy, alkohol i ta kolejna na ciele mym rana

Praca, szkoła i dom zabierały nam przecie już tyle czasu naszego
Nowe pasje i znajomi nie zaspokoją już chyba nigdy naszego ego
My nadal szukamy czegoś czego tu nigdy za życia nie mieliśmy
Jak było nam z tym co utraciliśmy i komu to wtedy zabraliśmy

Przestrzegają nas przed tym, a my uparcie staramy się nie słuchać
Bez sensu starając się wciąż swój syzyfowy kamień pod górę pchać
Mając lepsze i gorsze dni obiecując sobie wciąż nowe lepsze życie
Które witając ciemną nocą, żegnamy z przymusem o bladym świcie

Z dedykacją dla ...