Zgodnie z teorią Elizabeth Kubler-Ross, Kiedy umieramy.. lub kiedy poniesiemy ogromną stratę wszyscy przechodzimy przez pięć etapów smutku.
Zaprzeczenie.

Ponieważ strata jest tak niewyobrażalna, że nie możemy w nią uwierzyć. Jesteśmy źli na wszystkich... Źli na ocalałych,

Źli na samych siebie.
Wtedy zaczynamy się targować...
Błagamy, usprawiedliwiamy... Oferujemy wszystko co mamy. Oferujemy w zamian nasze dusze... Na wymianę...Aby móc mieć tylko jedeń dzień więcej.

Kiedy to zawiedzie i nasza złość jest zbyt trudna do opanowania, popadamy w depresję, rozpacz.
Póki nie zdamy sobie w końcu sprawy z tego, że zrobiliśmy wszystko co było w naszej mocy.
Odpuszczamy.
Odpuszczamy i zaczynamy się z tym godzić.

Słownik definiuje smutek jako: "dotkliwe duchowe cierpienie|lub udręka po chorobie albo stracie."
Nagły smutek. Bolesny żal.
Ale w życiu...ścisłe definicje rzadko kiedy mają zastosowanie.
Smutek może przejawiać się różnie i nie musi przypominać wielkiego żalu.Najgorszym momentem jest minuta w której wydaję ci się, że masz to za sobą...
A wtedy wszystko zaczyna się od nowa.
I ciągle, bez przerwy...
To zabiera ci oddech.

Jest pięć etapów smutku.
Objawiają się inaczej u każdego z nas, ale zawsze jest ich pięć..

Zaprzeczenie..

Złość..

Targowanie się..

Depresja..

Akceptacja.

Jak mogłam pisać takie rzeczy mając wszystko.