Był czwartek kiedy pierwszy raz go spotkałam. Konkurs piosenki, siedziałam , czekałam na rozpoczęcie i wtedy wszedł właśnie on. Marek- loki, cudowny nieśmiały uśmiech, ciemne oczy, grał na basie. Ich zespół był naprawdę dobry, podobał mi się. Potem nadeszła kolej na mój występ. Gdy weszłam na scenę, oczywiście cala roztrzęsiona, uniosłam mikrofon i zaczęłam śpiewać. Patrzyłam się tylko na niego. Prosto w jego czarne oczy. Nie śmiałam się, lecz i on tego nie robił. Gdy skończyłam , zapadła głucha cisza. Potem Marek wstał z ławki i zaczął klaskać, reszta publiczności zrobiła tak samo. Kiedy zeszłam już ze sceny, poczułam wilgoć na policzkach. To były łzy szczęścia, chyba nie ma nic piękniejszego dla artysty niż owacja na stojąco od publiczności, nawet tak małej. Dostałam mnóstwo gratulacji, wszyscy dopytywał się gdzie brałam naukę śpiewu. Jednak, gdy udało mi się usiąść i wysłuchać kolejnych występów, poczułam się dziwnie obserwowana. Odwróciłam się, to Marek mi się przyglądał. Nie wiem czemu to robił, lecz nie przestawał, patrzył się cały czas, bez żadnego skrępowania. W końcu nie wytrzymałam podeszłam do niego i zapytałam:

-Mogę w czymś pomóc?

-Nie, dlaczego pytasz?

-Po prostu mam wrażenie, że cały czas mi się przyglądasz.

-Hmm& Ładnie śpiewasz, nawet bardzo.

-Dziękuję. Jednak nie odpowiedziałeś mi na pytanie. powiedziałam

-Tak, nie odpowiedziałem i tego nie zrobię. Mogłabyś dać mi swój numer?

-Przyglądasz mi się cały czas, nie chcesz powiedzieć dlaczego, nie wiesz kim jestem, nie wiesz jak mam na imię, a chcesz mój numer telefonu?

-Wiem, że nie jesteś wariatką i tak właśnie proszę o numer.

Jego odpowiedzi były dla mnie dziwne i zaskakujące, nie wiedziałam co powiedzieć, ale wiem , że chciałam odkryć jego wnętrze. Na dodatek nie miałam pojęcia dlaczego. Wyjęłam karteczkę, napisałam na niej numer telefonu i wręczyłam mu ją. Uśmiechną się i cichutko powiedział:

-Dziękuję, odezwę się. Na pewno.

I odszedł.