mru mru.

Dobry wieczór. Poświęcam sekundę na szybki wpis. W tym biegu spraw naprawdę wszystko robię na wysokich obrotach. 

Miłe zaskoczenie spotkało mnie w piątek. Kocham Cię Michał za Twoją spontaniczność! Dziękuję, że powiedziałeś mi prosto z mostu : jedziemy! Dzień był jak sen. Kolejny. Piękny. Leciałam na złamanie karku, żeby dotrzeć na czas. Potem czekanie na peronie. Aż w końcu stanie tam, w deszczu i atmosferze spowitej mgłą. Szare niebo i sztuczne światło na czarnej scenie. Katarzyna mnie urzekła. Ma w sobie jakiś blask, kiedy tak stoi prosto, zaciska pięści i patrzy się gdzieś daleko. Jakby do tych śpiewanych słów układała obraz z życia. Zauważyłam jeszcze jeden drobny element, na który uwagę zwróciłam chyba tylko ja. Ten moment, kiedy w tej melodycznej ciszy zaczęła śpiewać, a dookoła pojawiła się na sekundę mgła słów, jak nuty z wodnej pary. To wszystko miało taki czar. Jeden wieczór, niezapomniany na całe życie.

Koncert był cudowny. 

"... W zaświaty, gdzie zmory

Gdzie strzygi, upiory
Gdzie zimno i wieje
Gdzie głodno i mrok!
Umieraj stąd!.."

Jesień i urok-mrok.