kochaj sercem, nie oczami. 

Rozdział 2  

Leżałam tak i płakałam prawie cały dzień. Prawie całe urodziny. Moje ciało przeszywał ból, nie umiałam pogodzić się z myślą o opuszczeniu Aśki. Znamy się od zawsze! Kiedy miałyśmy po cztery latka bawiłyśmy się razem, odwiedzałyśmy się... Byłyśmy też bardzo podobne. Podobne charaktery, podobne zainteresowania. Niektórzy ludzie myśleli że jesteśmy siostrami. A teraz mam ją po tylu latach zostawić? Wyjechać do innego kraju, poznać nowych ludzi, opuścić "starych" znajomych. Nie wiem jak moja matka to obmyśliła. Byłam na nią wściekła. Napisałam do Asi SMS: "Aśka spotkajmy się w Łazienkach w tym samym miejscu co zawsze o 17:45." Ubrałam jeansowe rurki i koszulę w kratę, uczesałam włosy. Nie układały się, więc związałam je w lekko niesforny koczek. Pomalowałam rzęsy i usta, po czym wyszłam z pokoju. Mijając salon spojrzałam tylko w stronę mamy siedzącej na kanapie i czytającej książkę. Rzuciłam krótkie "wychodzę" i trzasnęłam drzwiami. Dziwiło mnie, że rodzona matka nie ma mi nic do powiedzenia. Wsiadłam w pierwszy lepszy tramwaj i pojechałam w stronę umówionego miejsca.

Łazienki Królewskie w Warszawie to miejsce w którym często spotykałam się z przyjaciółką. Dzisiaj umówiłam się z nią właśnie tam. Przeszłam koło pomnika Chopina, zeszłam w dół po schodach i skręciłam w jedną z małych uliczek. Asia już na mnie czekała. Wysoka, szczupła blondynka o niebieskich oczach. Dzisiaj w zielonych rurkach i białej koszulce stała wpatrzona we mnie z rękami gotowymi do przytulenia mnie. Wpadłam w jej objęcia i zaczęłam szlochać.

-Ej, mała... Nie płacz. Będzie dobrze! - Pocieszała mnie. - Pamiętaj, że zawsze zostanie nam  GG, Facebook czy Skype! A z resztą, może znajdziesz sobie jakiegoś fajnego chłopaka w Niemczech?

Mówiąc to zadrżał jej głos. Sama nie wierzyła w to, że będzie dobrze... Stałyśmy tak chwilę wtulone w siebie, aby w końcu usiąść pod jednym z drzew. Nie rozmawiałyśmy. Patrzyłyśmy sobie w oczy. Asia jest bardzo opanowana, nie okazywała uczuć, natomiast ja ciągle płakałam. Nie mogłam się pozbierać, nie obchodziło mnie to, że tusz spływa po moich różanych policzkach.

-Ola... Ja będę za tobą bardzo tęsknić! I masz mi obiecać, że będziemy rozmawiały ze sobą chociaż przez internet jak najczęściej będziesz mogła! Ale obiecaj też, że nie zrobisz niczego głupiego! - powiedziała teraz się uśmiechając.

-Obiecuję! Nie odpędzisz się od moich wiadomości! - Również się uśmiechnęłam.

Potem musiałam wrócić do domu...

I jak Wam się podoba? : ) Może jakieś zachcianki macie, chcielibyście, aby coś konkretnego zdarzyło? :D Piszcie śmiało - nie gryzę ;)

Każde kliknięcie ` fajne ` i komentarz mile widziane :D

Wtedy wiem, że się podoba ;)