Witam! :D

Stęskniłam się i postanowiłam coś napisać :) Wiem, wiem.. długo mi to zajęło, ale nie chciałam tak szybko tego zakończyć. Mam dużo pomysłów na nowe oraz i na te. ale jednak czas... i wena.. Zostawiam was z rozdziałem . Fajnym? To sami oceńcie :* Kocham Was.

Wasza Julia. <3

"Single ticket"

Rozdział dwudziesty czwarty

- Dlaczego doktor tak sądzi? zapytała mama.

W jej głosie usłyszałam żal i rozpacz. Doktor ewidentnie zignorował pytanie i intensywnie się na mnie patrzył.

-Piła pani coś? Brała? pytał, co chwile spoglądając na kartkę.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć i spoglądałam na zdenerwowaną mamę.

- Nie. odpowiedziałam.

- Dobrze& - odwrócił się i złapał za klamkę.

- Doktor coś podejrzewa? Chyba mam prawo wiedzieć? krzyknęła mama, a doktor momentalnie odwrócił się w stronę kobiety.

- Owszem, ma pani prawo wiedzieć, jednakże muszę to wszystko jeszcze raz przebadać. przemówił Mam zamiar zrobić badanie krwi, które wszystko wykaże. - po tych słowach opuścił pomieszczenie.

Mama usiadła się na skraj szpitalnego łóżka, łapiąc mnie za rękę.

- Mamo... - wydusiłam z siebie głos - Nie wiedziałam, ze to się tak skończy..

- Co masz na myśli, córeczko? - zapytała, coraz bardziej pogrążając mnie.

Jej ręka powędrowała na moje włosy, lekko głaszcząc je.

- Bo....Ja coś czuję... Że to jest od tej... - uciszyłam się. Bałam powiedzieć się prawdy. - Że to jest od tej substancji co wypiłam. 

Mama patrzyła się na mnie z zdziwieniem.

- A jednak... Posedro Cię nie uprzedził?

- Powiedział... Ale ja nie chciałam tym być, nie chciałam być czymś kto zabija, piję ludzką krew... Byłam głupia.

- Córeczko...  - jęknęła mama i oparła głowę o rękę. - Nie musiałaś..

- Musiałam, wy mnie nie chcieliście wysłuchać.  Dowiedziałam się od Ricka.

Mama podniosła głowę i wybałuszyła oczy.

- Od niego?! Skąd wiedziałaś o nim?

Musiałam powiedzieć mamie, kto to Rick, James. Podczas mojej wypowiedzi, coraz bardziej pogrążała się w płacz. Gdy skończyłam rozpłakałam się. Mama rzekła:

- Przepraszam, przepraszam.. Mieliśmy tyle spraw związanych z twoją przemianą, że zapomnieliśmy o Tobie, córeczko. Chcieliśmy dla Ciebie jak najlepiej, żeby nie było to cierpiące, żebyś przeżyło to jak lekkie ukąszenie komara. Nie spodziewaliśmy się, że Rick jest aż taki sprytny... - rozpaczała mama.

- A ty?... Skąd wiesz o Ricku?

- Jak Ci powiedział, nie był naszym synem. Nie okłamywaliśmy Cię w niczym. Teraz wiem, jak bardzo nas pragnęłaś, jak bardzo chciałaś opieki matki. Przepraszam, że tego nie zrobiłam. Chcę cofnąć czas.

Przytuliłam mamę. Każdy musi dostać drugą szansę.

- A z Rickiem...  Długo się z nim przyjaźniliśmy. Był w domu dziecka. Traktowaliśmy go jak własne dziecko. Nie mogliśmy go zaadoptować, bo wtedy nie mogłabyś się ty urodzić. Każda para wampirzyca może mieć tylko jedno dziecko. Więc gdy zdecydowaliśmy o dziecku, z nim nie mogliśmy utrzymywać dalej kontaktu. To było zakazane. - mama upiła łyk wody z butelki i mówiła dalej - Gdy się dowiedział, wpadł w furię. Nie mógł na nas patrzeć,  więc opuścił miasto i wyjechał. Stał się zły i agresywny. Mijały lata. Myśleliśmy, że pogodził się z tym i odpuścił, jednak widać nie...  Pewnie  zakradnął się do twojego mózgu i kazał zejść na schody, żeby podsłuchać tą rozmowę. Przedtem musiał schować kopertę i swój adres. On jest zły.

Każde słowo mamy była dla mnie ważne. W końcu uświadomiłam sobie co tak naprawdę się działo. Jednak mama kontynuowała dalej.

- Specjalnie chciał Cię ugryźć. Nie można w trakcie przemieniania ukąsić osobę. Może wtedy stracić wzrok, siłę, a nawet umrzeć. Pragnął zastąpić twoje miejsce..

Wtedy do pokoju weszła pielęgniarka.

- Witam naszą piękną Maję. - wiało od niej optymizmem.  - Nie można się zadręczać, jeszcze nie wszystko wyjaśnione. -  powiedziała zabierając się za kroplówkę.

- Będzie pani pobierała krew? - spytałam z przerażeniem. Strasznie bałam się igieł.

- Tak.

Mama ścisnęła moją rękę. Pielęgniarka pobrała krew i wyszła z pomieszczenia.