Nie wiem od czego powinnam zacząć. 
Moje pragnienie spełniło się już po raz drugi. Czasem warto uwierzyć w swoje własne przeczucia, a nawet posłuchać zdradliwej intuicji. Nie pomyliłam się ani trochę... Szczęście, które widziałam na horyzoncie od jakichś dwóch tygodni, i które już tak mocno wniknęło mi pod skórę i zrosło się ze mną, że nie wiem, jak przeżyłabym jego odmówienie, przyszło, po prostu do mnie przyszło. Jestem już trochę mniej naiwna, więc wiem, że to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Wiem, że będzie ciężko, i że będzie dużo pracy, i wiem też, że może z tego nic nie wyjść i że strasznie się tego wszystkiego boję. Zastanawiam się, czy mam wystarczająco dużo sił, żeby temu wszystkiemu podołać, ale wiem też jeszcze jedno.
Najcudowniej było znów znaleźć się w tych ramionach. Zostać tam na kilka godzin. Zasnąć i obudzić się tam. Nie mogę sobie w tej chwili wyobrazić lepszego rozpoczęcia nowego roku. Słysząc bicie serca i czując ciepłe dłonie, wszystkie minione i nadchodzące komplikacje odeszły w niepamięć, został tylko ten spokój, który uwielbiam najmocniej. Nie chcę, żeby to znów się tak po prostu rozsypało, ale boję się bezwzględnie wierzyć, że teraz już wszystko będzie dobrze. Ciągle dużo ryzykuję podążając tą ścieżką, ale czuję, że tego chcę. Że było warto dla tych chwil. I że to jest moją drogą do szczęścia, dopełnieniem mojej duszy, szansą i nadzieją.
Niech tym razem się poszczęści...

lover of the light