ja i moja fałszywa osobowość 

Cześć.
Dawno mnie tu nie było. Co u mnie ? Czuję się jakbym była na życiowej karuzeli, na huśtawce nastrojów, podczas burzy emocji. Najłatwiej jest po prostu przyjąć stan faktyczny, nie zmieniać go, nie próbować zrozumieć, po prostu zaakceptować. Jest Ci smutno. Nic Cię nie cieszy, w niczym nie widzisz celu, świat jak czarna śmierć odbiera Tobie życia sens. I owijasz się w to coraz bardziej. W nicość, która prowadzi donikąd. Tak jest najłatwiej. Nic nie robić i poddać się temu, co podkłada Ci pod nos los. Przyjazny splot wydarzeń traktować jak przypadek, nie widzieć w niczym nadziei, trudne wydarzenia traktować jak bat, a nie jak doświadczenie. Wszystko odbierać na nie, zapomnieć w ustach słów, które pokrzepią duszę, ogrzeją serce i otulą myśli kocem wiary, że nadejdzie lepszy czas. Najłatwiej jest być smutnym, przyjmować rolę ofiary Życia i pełzać za nim, zamiast wziąć ster w swoje ręce. Ostatnio duże myślę, trochę analizuje,traktuję siebie jak śmietnik. Śmietnik myśli, śmietnik emocji, śmietnik dla wszystkiego. Muszę i chcę to zmienić. Począwszy od jedzenia, po kolor ubieranych skarpetek, a skończywszy na emocjach trzymanych w sercu. I zmienię. Wszystko, czego nie chcę, na wszystko, czego pragnę. Nawet jeśli miałabym jeszcze sto razy upadać i płakać, że nie dam już rady. Bez względu na wszystko w końcu powiem - dałam sobie radę. I wygrałam.