We li­ve, as we dream - alo­ne. 

Jesteś sama.
Nie ma kogoś, kto by Cię przytulił, kiedy skulisz się zapłakana pod ścianą. 
Jesteś sama.
Nikt nie będzie Cię każdego dnia kochał, za to, że jesteś.  Nikt nie ma ochoty Cię wysłuchiwać.
Słuchać o Twoim bólu, o tym jak ciężko jest Ci zasypiać samej w pustym, zimnym, obcym pokoju.
O tym, jak trudno jest znieść wszechobecną ciszę. Czujesz jak łzy płyną po policzku, i krzyczysz.
Całą sobą. Ale nikt Cię nie słyszy.
Jesteś sama.
Zupełnie sama, na tym świecie, któy krzywdzi Cię na każdym kroku.
Widzisz jak po nadgarstkach płynie Ci krew, która nie jest niczym innym jak bólem, goryczą i złością.
Złością, dlatego, że nie posiadasz tego, o co tak bardzo walczyłaś. Starałaś się.
Potem zdajesz sobie sprawę, że to wcale nie było potrzebne, bo zanim zdążyłaś przyzwyczaić się do szczęścia, musiałaś je oddać. 
Zawsze jesteś sama.
Kazdego dnia, w każdej godzinie, minucie, sekundzie. W każdej, nawet najmniejszej części doby.
Masz zupełne prawo do tego, by się na to nie zgadzać. Masz prawo, by z tym walczyć.
MASZ PRAWO, ale nie robisz tego, bo tak bardzo chcesz, by tym razem ktoś zawalczył o Ciebie.
Nikt tego nie robi, nikomu nie jesteś potrzebna. Najłatwiej by było, gdybyś wyszła i nie wróciła.
Nikt by nie zauważył. Ale Ty przecież nie chcesz być zauważona. Chcesz miłości. By ktoś po prostu Cię kochał.
Z całej siły, bezwarunkowo. Tylko Ciebie. Chcesz być dla kogoś całym światem, co jest niewykonalne. 
Jesteś przecież sama.
Wszystko co Cię otacza jest obce i trudne.
A w tym wszystkim jesteś sama. 
Sama ze sobą.