Byłam inna. Bardziej beztroska, radosna, roztrzepana, zakręcona, nienormalna, oryginalna. Gdzieś pomiędzy chorą miłością*, która ciągnęła się zdecydowanie za długo, natłokiem myśli dotyczącym otaczającego, coraz gorszego, zdemoralizowanego świata, obowiązkami szkolnymi a  fałszywością ludzi zgubiłam najpiękniejszą cząstkę siebie. 

Wielokrotnie szukałam jej chodząc samotnie ulicami miasta, składając wszystko od nowa dzięki rozrzuconym kawałkom muzyki brzmiących w moich uszach, spoglądając na ludzi i rozszyfrowując ich naturę, rozmawiając ze sobą, pisząc  tego typu notatki, wylewając litry potu doskonaląc swoje ciało. Ale nie znalazłam.

Przykre prawda?

Nieprzejmuję się porażką i szukam dalej. Wierzę, że ją odnajdę, bo jest moja, jedyna, niepowtarzalna, stworzona dzięki mnie i dla mojej osoby. wyłącznie.

* To nie była zła miłość.  nauczyła mnie dużo, na masę spraw spojrzałam inaczej, dojrzalej. Wiele jej zawdzięczam, dziękuję, że była, że mogłam przeżyć tyle pięknych chwil. Nigdy jej nie zapomnę, bo było to prawdziwe i szczere uczucie.
Ale w momencie, kiedy człowiek przez emocje traci szacunek dla samego siebie, trzeba się wycofać i zawalczyć o lepsze jutro.