10. Coloured scream ~

.Gówno.

Czuję się jak przydeptany niedopałek.

Kilka uczuć, które wstydzę się wyznać...

Zazdrość, gniew, fascynacja... nadzieja? Och. Może jeszcze krzyk. Krzyk także jest emocją. Emocją wściekłości, rezygnacji, rozpaczy. Krzyk jest jak szepcząca prośba o pomoc... Tylko że jest silny, głośny, szorstki. Gdy czuję w sobie krzyk, wiem, że jestem sama w ciemności, którą tylko wołanie o pomoc może rozproszyć. Głos, który pół sekundy później zamiera w krtani, krztusi się, charcząc aż wreszcie dusi od środka, przez niewykrzyczane uczucia.

O tak, krzyk jest mocną emocją.

W moim przypadku zbyt mocną.

Przez cały dzień Sono się pytał, co się stało.

Byłam niezbyt wesoła, dopiero w Kaskadzie trochę zapomniałam o troskach.

Odpowiadałam, że nie wiem.

Och, tak na prawdę wiem, ale zdaję sobie sprawę że nie powinno tak być.

Chodzi o tęsknotę, zazdrość i strach.

Boję się o moją matkę, o Aleksa, o siebie. Zazdroszczę Sono... Wszyscy ubiegają się o jego uśmiech, jakby był czymś bardzo, bardzo cennym.

Och, ja głupia. Właśnie dlatego, mówiłam, że nie wiem, co się dzieje. W mojej głwoie jest tyle złych myśli. Nienawidzę siebie. 

No tak... Ja też ubiegam się o względy Sono, staram się, jak mogę, byle tylko zobaczyć ten uśmiech, poczuć dotyk, móc chociaż słyszeć, że jestem jego jedyną prawdziwą przyjaciółką i że mnie kocha, choćby i było to najgorsze kłamstwo.

A tęsknota jest za starymi czasami, do króeych nie chcę jednak powrócić.

Zawsze jest nadzieja, że będzie lepiej.

No i w przyszłym roku chyba pojadę do Pekinu/ Szanghaju. Zależy. 

Mrrr. 

Pokoloruj mój krzyk, by wyrażał jeszcze więcej ~.