Forget to and fall a sleep baby. 

Wracam tu. Mam w planach jedną, krótką chwilę, ale nie wiem jak potoczy się dalej. 

Staram się ułożyć sobie wszystko. Już bez Ciebie, bez cudzych pukli włosów na poduszce. Już bez spacerów tylko na moment. Tam skąd już umiem trafić do domu. Lecz nadal z tym ciągłym uczuciem, że jesteś. Z tą myślą tylko budzę się rano i.. I zaraz potem przymykam znów oczy bo wiem, wiem, że wybrałaś inaczej. A pościel jeszcze czasem pachnie Tobą. Mimo, że od stycznia zdąrzyła pachnieć tysiącem różnych spraw. I nawet wtedy gdy było najboleśniej i walczyłam o podniesienie głowy, Ciebie nie było. I jestem już w domu, na tym samym łóżku gdzie my.. Gdzie razem.. Nie było Cię nawet gdy prosiłam. Nie chcę już rozmawiać gdy dzieli nas ekran, gdzie emocje potrafimy schować pod cudowną chmurkę sarkzamu i cynizmu. Nawet względem siebie. Nie było Cię gdy płakałam w poduszkę i nie mogłam uwierzyć, że znów kolejna osoba jest taka. O właśnie taka. Taka jak Ona, mimo, że tak bardzo tego nie chciałaś. Ale każdego dnia podobieństwa jeszcze bardziej kują mnie w serce. Nie chce kojarzyć Cię z kilku słów z ekranu i paru dni, nocy. Teraz już boję się chociażby napisać znów pierwsza, bo wiem. Wiem, że jeśli Ty się nie odzywasz, to tak naprawdę nie chcesz mnie widzieć. I może nawet tak będzie lepiej. dzieciaku.

Tylko za każdym razem, znów boli jakby trochę bardziej. 

I jakby znów robi mi się niedobrze i bardziej pieką mnie policzki na myśl.