Believe in dreams... 

Ostatnio zaczęła przerażać mnie zadziwiająca ilość moich zdjęć udostępnionych w internecie, ale mimo to postanowiłam się z Wami jeszcze jakimś (i mam nadzieję, że nie ostatnim) podzielić. Podobno jest ładne (tak słyszałam...) i zastanawiam się nad ustawieniem go na profilowe na Facebooku...

No ale porzućmy moje denne przemyślenia i zamieńmy je na inne. Niby miałam uczyć się geografii i rozwiązywać jakieś zadania z fizyki, ale jakoś dzisiaj mam szczególną ochotę na napisanie tu czegokolwiek. W ostatnim czasie dużo myślę, a tematów do tych rozmyślań mi nie brakuje; z kim ostatecznie będę w pokoju na naszych wyjazdowych rekolekcjach, że dostanę w twarz bitą śmietaną przy głupich i nieprzemawiających do mnie zabawach moich koleżanek, że się zmieniłam, ale na szczęście na lepsze, że wreszcie umiem mieć swoje zdanie, że nareszcie moje życie przybrało zupełnie nowy wyraz. Lepszy wyraz. I zaczęło mi się podobać (choć nie należy przez to rozumieć, że nie podobało mi się wcześniej).

Ponieważ mam dziś wenę do pisania, poruszę kontrowersyjną kwestię sensu życia. Ale to tylko moje zdanie i nie należy się nim kierować. Z wiecznie usmiechniętej optymistki zmieniłam się w osobę postrzegającą świat jako obiekt wiecznych zastanowień. Nie wiem, w realistkę, może kogoś podobnego, może tak nie do końca... Kurde, nie chciałam. Jestem tym zaskoczona, jeszcze nie ochłonęłam.

Mówi się, że życie ma sens, i wcale temu nie zaprzeczam. Ale czy wszystko, co w życiu robimy, ma sens? Nie, nic z tych rzeczy nie ma sensu. Nie ma sensu nasza nauka, bo i tak kiedyś umrzemy. Nie ma sensu przywiązywanie się do ludzi, bo i tak kiedyś umrzemy. Nie ma sensu chęć pokazania się z jak najlepszej strony, każda kariera, każdy sukces, wszystko, o co tak usilnie się staramy, bo i tak kiedyś nadejdzie kres naszego życia i będzie można zadać sobie pytanie: po co nam ty było, skoro i tak odeszliśmy w zapomnienie. Za parę lat nikomu nawet nie przyjdzie do głowy, że istnieliśmy.

Dlatego jak najwięcej czasu poświęćmy na te bezsensowne rzeczy. Naprawdę. Może i nic nie zdziałamy, może kiedyś całkiem o nas zapomną. Ale jak bardzo z tego cieszą się nieświadomi tej teorii ludzie...