.!? 

Coś w ludziach siedzi, dręczy, zabija.

Coś ludzi poróżnia, szarpie, potem znów skleja.

byłam Ja, przede Mną był świat, za mną był On,

a za nim już nikt..

Oszukał mnie los, zaśmiał się ze mnie przypadek, wykpiłam siebie ja.

A on dalej patrzył i patrzy jeszcze czasem.

Tylko że chłodniej, że prościej, że bez tego polotu.

Polot pozostał w mokrej pościeli.

Tam gdzie urzęduje bezsenność i bezmiłość.

On nie chce już iść przede mną, wie że nie umie prowadzić.

On nie chce iść za mną, bo wie że nie nadąży.

Zostawiamy siebie po raz kolejny.

Trochę poszrapani, trochę posklejani, byle jacy.

Życzymy sobie miłości gdzie indziej, bo naszej już nie ma.

Jest pogrzebana, głęboko, głęboko.

Pod stertą śmieci codziennych spraw, wypitych kieliszków za niepamięć.

Spróbujemy ją odkopać za rok, może dłużej.

By tylko popatrzeć na nią.

Bo przecież była za piekna żeby jej czasem nie wspomnieć.

Ale zbyt bolesna by o niej pamiętać.