gorące łzy spływają mi po policzku, już nie wiem co mam robić, uświadomiłam sobie dzisiaj, że nie mam przyjaciół, nie mam nikogo bliskiego, nie wiem jak to wszystko się stało... nie wiem gdzie popełniłam błąd, jesteśmy jedną drużyną, dlaczego mnie tak odrzucają? dlaczego? to tak cholernie boli, tak bardzo mnie ranią, dzwonie do mojej przyjaciółki, pseudo przyjaciółki, o ona wyłącza telefon, bo bawi się z koleżankami na basenie. wiecie jak się czułam? jakbym nie istniała... nie istnieje, nie ma mnie dla niekogo, czuję się niepotrzebna na tym świecie, nie radze sama sobie z tymi problemami, nie wiem jak to nazwać, jest mi tak bardzo przykro, przyjaźń na niby, uśmiech na pokaz to wszystko jest takie głupie, dlaczego nie może być dobrze? minął tydzień wakacji, a ja siedzę w domu, moja drużyna woli sobie jeździć sama na baseny, sama ogranizować ogniska, sama się spotykać. dlaczego? dlaczego jestem taka głupia? dalej płaczę... nie potrafię powstrzymać tego, co się we mnie dzieje... serce mi kołacze, wysiada, nie daje rady, tak jak moja dusza, nie wiem ile jeszcze, ile jeszcze mam cierpieć, zawsze mam pod górę, niech ten zły sen się wreszcie skończy, jestem nudna, jestem do nieczego... myślałam, że coś dla niej, dla przyjaciółki znacze więcej, jednak się myliłam, ona jest fałszywa, czy ja tak bardzo nudna? jesteśmy w jednej drużynie, powtarzam to poraz trzeci, to jest najgorsze... gramy, walczymy, jedna krew, jeden pot, jedno szczęście. dla nich jestem nikim, wszystko rozumiem, zaczyna boleć mnie głowa, nie wiem jak zaśpię, będzie ciężko, z każdym dniem jest coraz ciężej, nie wiem jak sobie z tym poradzić, nie chcę żyć.