dumna

Tak dużo wczorajszy dzień mi dał. Wreszcie poczułam że spełniam się w harcerstwie, że to był dobry wybór mojej życiowej drogi- chociaż w to nigdy nie wątpiłam, a dzień wczorajszy jeszcze bardziej pogłębił mnie w tym przekonaniu.

Wczoraj od godziny 8 byłam na placu Piłsudzkiego i jako jedna z wielu pełniłam służbę. Zadania nie były może zbyt dużo wymagające  ( roznoszenie ulotek, informacja gdzie i co jest, rozdawanie wody i mnóstwo innych błahych zajęć :). Ale nie wyobrażacie sobie ile taka czynność daje radości, ile radości daje spotkanie się z tyloma harcerzami nie tylko z ZHP ale także ZHR. Wczoraj czułam że nie ma miedzy nami żadnych barier, rozmawialiśmy ze sobą nie liczyło się nic, wszyscy byliśmy tu po to aby oddać cześć parze prezydenckiej i aby pełnić służbę.

Po mszy poszliśmy ustawiać szpaler który zaczynał się pod pałacem prezydenckim a kończył pod bazyliką. Mimo tego że staliśmy w nim ok 4 godzin w samych mundurach, mimo zimna jakie czuliśmy gdy zawiał wiatr, atmosfera była bardzo ciepła. Te rozmowy z ludźmi których nie znaliśmy, to dzielenie się jedzeniem ;)

W mojej pamięci pozostaną trumny przejeżdżające na wyciągnięcie mojej ręki, twarze brata i córki pary prezydenckiej. A najbardziej jakże mały ale dużo mówiący gest jego brata. Gdy pewna kobieta krzyknęła "Jarek jesteśmy z tobą" a ten odwrócił głowę w jej stronę i bez żadnego słowa lekko kiwną głową.

Niesamowitą rzeczą było to że gdy zaczęły bić dzwony o godzinie dwunastej nagle wszyscy zamarli-jak gdyby czas nagle stanął. Wszyscy niezależnie od tego gdzie się znajdowali czy to na ulicy, czy jadąc samochodem na dźwięk dzwonów i strażackich syren zatrzymali się stojąc w milczeniu przez 2 minuty.

To był niesamowity dzień który zapadnie w moją pamięć na zawsze. Po części był to jakiś przełom w moim życiu, cos co sprawiło że jeszcze bardziej pokochałam harcerstwo.