na zdjęciu ja z mateuszem :*

teksty mojego wykonania :

czym jest pocałunek ? jest czymś niezwykłym jeśli będzie on z osobą, którą kochasz i która odwzajemnia ci to uczucie. jest czymś cudownym, jeśli dwie osoby go pragną. w jednym momencie wasze usta się spotykają, a oczy mimowolnie zamykają. zatapiasz się w ramionach drugiej osoby i skupiasz na ruchach warg. po kilku sekundach zaczynasz jeszcze bardziej odczuwać magię tej chwili, twoje ciało przepełniają miłe dreszcze, a w brzuchu czujesz dziwne, przyjemnie łaskotanie. tak, właśnie obudziło się stado motyli, które doprowadzają cię do pełnej satysfakcji. wtedy uświadamiasz sobie jeszcze bardziej, jak kochasz tę osobę.

kiedyś nadejdzie taka chwila, kiedy wszystko się spieprzy. rodzice stracą do ciebie zaufanie, kumple będą obrabiać ci dupę na każdym kroku, a w szkole nie będziesz sobie radzić. chciałabyś po prostu zamknąć się w swoich czterech ścianach i nie wychodzić stamtąd, póki nie ogarniesz życia, ale wtedy przyjdzie ON. powie co myśli o całej sytuacji i za chuja nie pozwoli siedzieć ci w domu i użalać się nad sobą. weźmie cię za rękę i wyprowadzi na dwór. to ON. twój przyjaciel.

stała z kumplem przed szkołą i zobaczyła jego. wracał zza szkoły, był zapalić. wiedział, że tego nienawidziła. nie odwróciła wzroku, nie uciekła. po prostu stała i się patrzyła na niego. a on? on nie spojrzał w jej stronę nawet na sekundę. zabolało. w chuj zabolało.

a jutro rano, gdy zadzwoni budzik, obudzę się, a w oczach ponownie pojawią się łzy na myśl o tym co się dzisiaj stało. wstanę z łóżka i pójdę do łazienki, aby się ogarnąć. będę patrzyła się przez 15 min w lustro, mówiąc jaka to jestem beznadziejna, po czym stwierdzę, że nie mam siły prostować włosów, ani malować oczu. śniadania nie zjem, bo apetyt pewnie nie będzie mi sprzyjał. ponownie pójdę do pokoju, z szafki wyciągnę pierwsze ciuchy z brzegu, wezmę plecak i wyjdę. po drodze przypomnę sobie,ze zapomniałam połowy książek, ale co z tego? uwaga w pierwszy dzień nie będzie wstanie zjebać mi humoru jeszcze bardziej. do szkoły wejdę z opuszczoną głową i słuchawkami na uszach, żeby przypadkiem go nie usłyszeć lub nie zobaczyć.

'straciłaś wszystko' . te słowa odbijają się jak echo w mojej głowie. wiedziałam już to wcześniej, ale nie bolało to tak bardzo, dopóki sam mi tego nie powiedziałeś. wiedziałam, że wraz z przyjaźnią straciłam wszystko. bo co jest najważniejsze jak nie przyjaciel? miałam jeszcze jakąś iskierkę, nadziei że to co zjebałam, da się naprawić, że wybaczysz. a teraz? teraz nie dam rady. ja po prostu to wiem. byłeś częścią mojego życia. byłeś zawsze, kiedy cię potrzebowałam. nie dam rady, obojętnie mijać cię na szkolnym korytarzu, rzucając zwykłe 'hej' w twoją stronę. nigdy nie pogodzę się z faktem, że ciebie już w moim życiu nie ma. NIGDY.

kiedy przyłapałam go na tym, że się na mnie patrzy, odwróciłam wzrok. źle mi było z faktem, że tak cholernie go zraniłam, że zostawiłam go wtedy, kiedy najbardziej mnie potrzebował. popełniłam błąd. każdy je popełnia, ale nie każdy jest wstanie wybaczać. a ty? wybaczysz mi? zrozumiem, jeśli powiesz NIE. w końcu to ja zawiniłam i to ja muszę ponieść tego konsekwencje. ale zależy mi. zależy mi na naszej przyjaźni. dopiero wtedy, kiedy zabrakło mi Ciebie w moim życiu, zrozumiałam jak wiele straciłam. wtedy doszło do mnie, że nie mam już jednej z najważniejszych osób w moim życiu. gdybym mogła cofnąć czas, wszystko potoczyłoby się inaczej, a między nami było by jak kiedyś. tęsknie za twoimi żartami, za naszymi spotkaniami, bezsensownymi rozmowami. ja po prostu tęsknie za Tobą. jedyne co mogę teraz zrobić, to cię przeprosić za wszystko co zrobiłam źle, za każde niemiłe słowo rzucone w twoją stronę, za to, że nie byłam przy Tobie zawsze i za to, że wszystko zjebałam

zostawił ją. zostawił na granicy życia i śmierci. odszedł. odszedł ze stwierdzeniem, że to nie ma sensu, że to się nie uda, że nie pociągną długo. jego nastawienie do związku było od początku negatywne. no tak. przecież najlepiej rzucić wszystko i mieć wyjebane. nie walczył o nią, o nich. był obojętny. a ona ? ona była w nim zakochana na zabój. zawsze starała się omijać kłótnie, starała się o wszystko. a teraz? teraz siedzi na łóżku i je nutelle, popijając frugo. wie, że nie da rady, że nie wytrzyma. przecież nic ją na tym świecie nie trzyma. już nic.

siedząc na parapecie, usłyszała, że ktoś wchodzi do jej pokoju. kiedy zobaczyła, że to on, uśmiechnęła się i odwróciła wzrok. intensywnie wpatrywała się w krajobraz za oknem. myślała nad życiem, nad tym co będzie dalej. przecież była tak młoda, tak niewiele wiedziała o życiu, a w środku nosiła już dziecko. swoje dziecko. 'mam trzy serca, wiesz?' - powiedział z uśmiechem, odgarniając jej włosy. 'jak trzy?' - spojrzała na niego pytająca. 'swoje, twoje i tego naszego maleństwa, które się w tobie rozwija' - poinformował, dotykając jej brzucha.

przyglądała się całej sytuacji. cierpiała. to wszystko sprawiało jej ogromny ból, z którym nie mogła sobie poradzić. nie wytrzymała. 'mam dość!' - krzyknęła. w domu zapanowała cisza, a rodzice zwrócili na nią wzrok. 'po co daliście mi życie, skoro teraz nie potraficie mnie wychować ?! prawda jest taka, że nigdy nawet nie próbowaliście. w domu są wieczne awantury, przemoc, alkohol. nie takiego życia chcę! gdzie byliście kiedy pierwszy raz zdarłam sobie kolano? kiedy uczyłam się jeździć na rowerze ? kiedy wypadł mi pierwszy ząb ? kiedy nie miałam się z kim bawić ? kiedy ostatni raz byliście ze mną na spacerze ? kiedy wzięliście mnie na kolana, przytuliliście i powiedzieliście, jak bardzo mnie kochacie ? kiedy oglądaliśmy razem rodzinne zdjęcia? nigdy. dlaczego? bo żadnych nie mamy. nie daliście mi matczynej ani ojcowskiej miłości. nie daliście mi nic. - powiedziała przez łzy. rodzice nie raczyli popatrzeć jej się w oczy. wzięła bluzę i wyszła, trzaskając drzwiami.

MÓJ OFICJALNY PROFIL TU