Cześć po czasie

Pisze tu sama dla siebie. Wiem że tego już nikt nie czyta. Swoją popularność na tym blogu utraciłam wraz z zaostrzeniem choroby i początkiem leczenia.

Obecnie ważę coś ok 70kg na 170cm wzrostu. Nie wiem na pewno bo dawno się nie mierzyłam ani nie warzylam.

Wracam tu bo coś we mnie pękło. Już dawno nic mi nie przeszkadzalo w moim wyglądzie ale ostatnio znów zainspirowałam się pewna osoba. Jest to ta sama osoba, która inspirowałam się na drodze do anoreksji i zaburzeń odrzywiania. Wiem że to co teraz tu pisze jest szalone i niepoprawne ale zauważyłam że są takie momenty w życiu gdy potrzebuje uciec się w dietę i odchudzanie.

Jeśli chodzi o moje zaburzenia odżywiania to wiem że one siedzą we mnie ale są uśpione. Tzn były bo znów wracają. Jest tak, że na codzien ciągle myślę o jedzeniu. Musi naprawdę coś się wydarzyć oryginalnego żebym już nie myślała co zjem. To jest bardziej na zasadzie łakomstwa i obmyślania co zjem i jakie to dobre. Ale waga 70kg i zwały tłuszczu na biodrach to nie jest to co chciałam osiągnąć. Dopadł mnie efekt jojo. Może już nie wrócę do wagi 48kg, bo wtedy wszystko mi się zaburzyło dosłownie okres zniknął i długo nie mógł wrócić ale to nie przez anoreksję tylko przez zespół anankastyczny który posiadam i na niego się leczę

Teraz mój plan to być jak Ona i jeść jak Ona. Mało, chudo.

Mam dziwne zamierzenia bo chce nauczyć słodzić kawe, od dawna tego nie robię. Dużo chudych dziewczyn słodzi i są chude. Chce wreszcie zacząć się ruszać. Nie wiem biegać spacerować trochę przysiadów nikomu nie zaszkodzi.

Właśnie wracam zza granicy bo taką mamy pracę z narzeczonym. On na pewno tu nie wejdzie i tego nie zobaczy.

Mój cel? Być jak Ona. Ubierać się jak Ona. Jeść mniej i ruszać się tak dużo jak Ona.

Może wreszcie uda mi się kupić jakieś fajne ciuchy. Kosmetyki już mam. Kupiłam sobie prezencik na urodziny, kosmetyki Fenty Beauty.

Ale ubrania kupię jak już schudne. Na razie przygotowuje się do bycia Nią. Mam na Jej punkcie obsesję ona jest takim wzorem dla mnie.

Chce w końcu mieć wymarzonego pieska i chodzić na spacery. Marże już o tym 10 lat a nie mogę tego spełnić bo nie mam pieniędzy.

Mam psa, jest to akurat, duży pies już stary bo ma 13 lat i przez pewien czas chodziłam z nim na spacery ale tylko nie daleko domu bo "mi ucieknie". Tak mówili rodzice.

Może jakbym miała drugiego psa z którym trzeba też wyjść ale już dalej to bym nie była tak chora

Pozdrawiam